کتاب بشارت موهوم جلد پانزدهم از مجموعه بهاییپژوهی انتشارات گوی است. این دفتر به تحلیل موضوع تجلیل بهائیان از شیخ احسائی و سید رشتی میپردازد. با نگاهی به آثار رهبران بهائی، بهروشنی، میتوان پیبرد که آن ها در میان عالمان شیعی، برای شیخ احمد احسایی و سیدکاظم رشتی احترام بسیاری قائلاند. آنها در میان علمای شیعه، این دو فرد را واصل به حقیقت دانستهاند و معتقدند که ایشان چون دیگران اسیر اوهام نبودهاند.
بهائیان ادّعا می کنند که حاملان آیینی الاهی اند. ایشان می پندارند که پس از دین اسلام، پیامبری جدید آمده و آن ها به او گرویده اند. این پیامبر، از دید آن ها، میرزا حسینعلی نوری است که نزد ایشان به بهاء الله مشهور است. در مقابل، مسلمانان دعاوی بهائیان را نادرست می دانند. آنان معتقدند که یکی از مشکلات مهمّی که بهائیان با آن مواجه اند، برخی مفاهیم اسامی است که مانع پذیرش درستی ادّعای بهاء الله می شود. بعضی از این مفاهیم عبارت اند از: خاتمیّت، قائمیّت، و قیامت.
امّا بهائیان در میان تبلیغات وسیع خود بر ضدّ اسلام و دانشمندان مسلمان، تفسیر به رأی مسلمانان از این اصطلاحات و مفاهیم و راه نیافتن ایشان را به حقیقت دین و مفاهیم بلند آن، دلیل اختلافات ذکر شده در این مقدمه، میان خود و مسلمانان می دانند. آنان برداشت مسلمانان را از متن قرآن و روایات، نادرست می انگارند و مدّعی اند برداشت خود از این متون به صواب نزدیک تر است و مفاهیمی چون قائمیّت، خاتمیّت و قیامت را باید از منظری که آنان ارائه می کنند، ملاحظه کرد و به مفهومی که آنان از این کلمات برداشت می کنند، ایمان آورد.