کتاب تاریخ تفکر مدیریت (چاپی و pdf)

معرفی کتاب تاریخ تفکر مدیریت 

کتاب تاریخ تفکر مدیریت نوشته ی مورگن ویتزل با ترجمه و اقتباس دکتر علی اکبر فرهنگی با همکاری بهاره ثاقب و مهران ابراهیمی نژاد است. این کتاب شامل سیزده فصل است که عناوین آن عبارتست از: مقدمه، تفکر مدیریت کهن، تفکر مدیریت در عصر تجارت، تفکر مدیریت در عصر روشنگری، مدیریت علمی، تفکر مدیریت اروپایی، تفکر مدیریت و روابط انسانی، رشد مکاتب مدیریت، از مدیریت علمی تا علم مدیریت، عصر رهبران مدیریت، تفکر مدیریت آسیایی، تفکر مدیریت در قرن بیست و یکم و نتیجه گیری.

گزیده کتاب تاریخ تفکر مدیریت 

به هر جنبش فکری و فرهنگیِ اروپا در طول قرن های هفدهم و هجدهم، «روشنگری» گفته می شود. آن دوران، زمان کنجکاوی فکری و پیشرفت علمی بود. این واژه در اغلب مواقع با بی‌مبالاتی استفاده می شود، این گونه مطرح شده که جامعهٔ اروپایی پیش از روشنگری در تاریکی به سر می برده؛ قطعاً این گونه نبوده است و ریشهٔ تفکر روشنگری را می توان در قرون وسطا هم پیدا کرد. کنجکاویِ فکری در طول انقلاب فرانسه و پس از آن متوقف نشد؛ در حالی که بیشتر مورخان، انقلاب فرانسه را نقطهٔ پایان دوران روشنگری دانسته اند. 

در واقع، این انقلاب علمی در قرن نوزدهم، محصول مستقیم دوران روشنگری بود. با توجه به عنوان این فصل، دوران گسترده ای را بررسی کرده ایم که مشخصهٔ این اثر انتقادی است و تنها روشنگری را در بر نمی گیرد. برای امانوئل کانت (۱۷۲۴ - ۱۸۰۴ میلادی) فیلسوف آلمانی که یکی از متفکران پیشرو در آن دوران بود، روح روشنگری در عبارتی یگانه خلاصه می شد: «جرئت دانستن! »

روشنگری پذیرای دانش، به ویژه دانش جدید بود. یکی از نکات اصلی روشنگری این بود که از هرچیزی، از جمله کلیسا، پادشاه، مدیریت، اصول پیشین، دانش علمی و روابط درون جامعه می توان انتقاد کرد.

 رنه دکارت (۱۵۹۶ - ۱۶۵۰ میلادی) با عبارت معروفش، «می اندیشم پس هستم»، به مقوله ها جان می داد. این اعتقاد که ذهن منطقی در حوزهٔ مالکیت فکری یکی از ویژگی های تبیین کننده انسانیت است، از سوی دیوید هیوم (۱۷۱۱ - ۱۷۷۶ میلادی)، به ویژه در کتاب تحقیق دربارهٔ فهم بشری و از سوی کانت در کتاب نقد عقل محض مطرح شده بود. بنا بر این اعتقاد، مردم وظیفه دارند از ذهنشان استفاده کنند و به دنبال حقیقت و یادگیری بروند. افزون بر روشنگری، عقاید عرفانی چین، هندوستان، میترائیسم ایرانی و تصوف اسلامی هم وجود داشتند که برخی از پدیده ها را رمزآلود می دانستند؛ به طوری که دانستنی هستند، ولی تبیین شدنی نیستند. روشنگری از رمز و راز تنفر داشت و حتی هنگامی که فیلسوفان و اقتصاددانان روشنگری، مثل کوئسنی و مونتسکیو به مطالعه عرفان پرداختند، در پیِ تبیین آن بود.