کتاب فرهنگ اصطلاحات پارچه و پوشاک در ایران تمامی اصطلاحات و کلماتی را ارائه می دهد که برای نامیدن انواع پارچه و پوشاک – شامل کفش، کلاه، روجامه، زیرجامه، شال، روسری هر چیز که بر روی سر قرار می گرفته) – در ایران قدیم تا شروع دوران پهلوی به کار می رفته است. منظور از ایران قدیم – بجز منطقه فلات ایران به کشورهای آسیای میانه (تاجیکستان، آذربایجان، ازبکستان ترکمنستان، ارمنستان و گرجستان)، افغانستان، شبه قاره هند (شامل کشورهای هند، پاکستان کنونی، بنگلادش) عراق، سوریه، لبنان، کشورهای شمال افریقا شامل مراکش، تونس و مصر (که البته جزء ایران نبوده اما با ایران تبادلات تجاری داشته اند و نتیجه آن تأثیرات فرهنگی متقابل بوده است)، اسپانیا (که حدود ۸۰۰ سال زیر سلطه مسلمانان و ایرانیان بوده) می باشد.
هدف از تدوین کتاب فرهنگ اصطلاحات پارچه و پوشاک در ایران، علاوه بر گردآوری و معرفی اصطلاحات و واژه های کهن در مورد پوشاک به علاقه مندان، فراهم کردن منبعی برای پژوهشگران رشتههای پوشاک، طراحی لباس، تاریخ لباس، صنایع دستی، باستانشناسی، مردمشناسی، زبانشناسی و جامعه شناسی میباشد.
در این کتاب، میتوان ردّ زبان و فرهنگ دوران کهن ایران، بهویژه نحوة آداب و رسوم پوشش و روش کار خیاطان و پارچهفروشان و تاجران پارچه را یافت. در این میان، نیز میتوان به توانایی شرقیان، بهخصوص ایرانیان و ملل مرتبط با آنان در بافت و رنگآمیزی پارچه و لباس و تنوع طرحها و میزان و تعداد کارگاههایی که در این صنعت در دوران کهن وجود داشته و همینطور به نحوة تبادل فرهنگی ایران با دیگر کشورها پی برد.
مسئلة مهم اینکه، در کشورهای همسایة ایران کنونی، مانند افغانستان، پاکستان، عراق و بیشتر کشورهای آسیای میانه، مردم هنوز لباسهای سنتی خویش را حفظ کرده و از آن به عنوان یک پوشش معمول در کار و زندگی استفاده میکنند، در حالیکه متأسفانه، در نزد ایرانیان، این سنت منسوخ شده و لباسهای جدید اروپایی جای لباسهای سنتی را، که با آداب و رسوم و نیز با آب و هوای سرزمین ما سازگاری داشته، گرفته است، چنانکه حتی در روستاها و عشایر نیز مردم به جای لباسهای محلی و سنتی خود از اینگونه لباسها (مثلاً، شلوار جین!) میپوشند؛ و بدینسان مشاهده میشود که نسل جدید بیشتر و بیشتر با سنت پوشاکی کهن خود بیگانه میشود.