هدف از نوشتن کتاب درآمدی بر زبان شناسی بالینی معرفی کامل حوزۀ زبان شناسی بالینی به فارسی زبانان است. دانشجویان و پژوهشگرانی که در حوزه های مختلف زبان شناسی و آسیب شناسی گفتار و زبان فعالیت می کنند می توانند با مطالعۀ این کتاب از نحوۀ ارتباط این دو رشته و تأثیر آن ها بر یکدیگر آگاه شوند و به پژوهش های مورد نیاز در این حوزه دست یابند.
کتاب درآمدی بر زبان شناسی بالینی شامل هفت فصل است که در فصل اول آن ضمن معرفی زبان شناسی بالینی، حوزه های فعالیت و نقش های زبان شناس بالینی، پژوهش های انجام شده در این حیطه نیز بررسی شده است و در شش فصل بعدی حوزه های اصلی زبان شناسی بالینی مورد بحث و بررسی قرار گرفته اند: آواشناسی، واج شناسی، صرف، نحو، معناشناسی وکاربردشناسی.
زبانشناسی، یعنی مطالعۀ نظاممند زبان، طیف وسیعی از مباحث گوناگون را در بر میگیرد که تعیین حد و مرز آن بسیار مشکل است. نمودار دایرهای ایچیسون (1371) نمایی کلی از گسترۀ زبانشناسی ارائه میدهد که در آن آواشناسی در مرکز قرار دارد. او معتقد است آگاهی کافی از آواشناسی برای زبانشناس مفید است. این شاخه دانش اساسی و پایهای است و نه قسمتی از خود زبانشناسی. آواشناسان به آواهای فیزیکی واقعی، یعنی مواد خامی که هر زبانی از آن ساخته میشود، علاقهمند هستند. آن ها به مطالعۀ جایگاه زبان، دندانها و تارهای صوتی هنگام تولید آواها میپردازند و امواج صوتی را ثبت و تحلیل میکنند.