«ماه و ماهی» مجموعه غزلهای شاعر و ترانهسرای توانای معاصر علیرضا بدیع است.
این کتاب با غزل معروف ماه و ماهی که حجت اشرفزاده نیز آن را بهصورت ترانهای زیبا و پرطرفدار خوانده آغاز میشود.
تصویرسازی درخشان علیرضا بدیع در این غزل باعث شد که ارتباط خوبی با هر دو مخاطب عام و خاص برقرار کند.
بدیع به عنوان ترانهسرا با خوانندگان زیادی همچون سالار عقیلی، محمد معتمدی و حسام الدین سراج همکاری کرده است. شعر او وزین و آراسته به نوعی صلابت و تفاخر سبک خراسانی است که به خوبی در ابیات به خواننده منتقل میشود. شاید این سبک برگرفته از زادگاهش نیشابور باشد.
از نظر تنوع موضوعی هم «ماه و ماهی» بیشتر به تغزل میپردازد. تغزلی که برای انشان معاصر متفاوت و متنوع است و تنها در عشق و عاشقانهها خلاصه نمیشود.
او تنها به گفتن از رنج فراق و دوری از محبوب اکتفا نکرده و مضامین دیگری همچون دل بستن به دنیا و دل کندن از آن، مضامین فلسفی و اخلاقی را نیز در اشعارش گنجانده است:
بند نافم کاش میپیچید دور گردنم
تا که از زهدان مادر قطع میشد شیونم
تا که چشمم وا نمیشد رو به هر عفریتهای
تابه زشتیهای دنیا تر نمیشد دامنم