کتاب نظام حاکم بر مجازات اطفال و نوجوانان در حقوق ایران، اثر سحر هادینژاد عمران، ضمن بررسی تحولات حاکم بر نظام مجازات و اقدامات تامینی اطفال و نوجوانان بزهکار در حقوق ایران از گذشته تاکنون و همین طور شناسایی چالشها، خلاءها و ابهامات حقوقی پیرامون موضوع، به ارائه راهکارها و راهحلهای منطقی جهت ارتقاء نظام عدالت کیفری ایران میپردازد.
حبس در منزل یا بازداشت خانگی، امروزه به صورت گستردهای در کشورهای آنگلوساکسون و برخی از کشورهای اروپایی مورد استفاده قرار دارد. این سیستم در دهه 1980 میلادی در برخی از ایالات متحده آمریکا (نظیر فلوریدا) شروع شده و به سرعت در سایر ایالات امریکای شمالی هم گسترش یافته است. البته برای اخذ نتایج بهتر در کنترل محکومین، به تدریج نظارت الکترونیکی هم به آن افزوده گردیده معمولا این سیستم را در مورد مجرمینی که خطر کمتری برای جامعه داشته باشند به کار میبرند.
محکوم کردن فرد به اقامت اجباری در منزل از تدابیری است که در لایحه قانونی مجازاتهای جایگزین پیشبینی شده است. این تدبیر ضمن حفظ ارتباط محکوم علیه با افراد خانواده خود محدودیتهایی را بر آزادی وی تحمیل میکند. برخی از افراد تنها در اوقات خاصی از روز یا هفته مرتکب جرم میشوند. مثلا در آخر هفته یا ساعات خاصی از روز. به این ترتیب، چنان چه این افراد در همین ساعات از آزادی کامل خود محروم شوند، چه بسا زمینه ارتکاب جرم برای آنها از بین برود.
در اعمال این تعبیر توجه به چند امر ضروری است. نخست اینکه این تدبیر باید برای محکومینی اعمال شود که دارای منزل مناسب هستند و حضور اجباری محکوم در منزل در ساعات و اوقات مشخص و سختی برای سایر اعضا خانواده فراهم نمیکند. دوم این که ملزم کردن فرد به اقامت در منزل نباید با شغل، تحصیل و سایر امور ضروری وی منافاتی داشته باشد.. .