کتاب شب ستاره و گیسو اثر انیسه موسویان توسط انتشارات سوره مهر منتشر شده است. مجموعه «شب ستاره و گیسو» دارای ۳۷ قطعه شعر و شامل 28 غزل، 2 چهارپاره، 3 شعر سپید و 4 نیمایی با مضامینی عاشقانه و مذهبی است. عنوان کتاب از بیتی از غزلی عاشقانه با عنوان «برای صدایت» گرفته شده است: «شبی برای صدایت ترانه می خوانم شب ستاره و آیینه و گل و گیسو» مجموعه با غزلی تحت عنوان «جای پا» و با این مطلع آغاز می شود: «باز با دل گرفته در هوای تو شعر تازه ای سروده ام برای تو»

«با نام تو»، «مرهم»، «غریبانه»، «احساس بارانی»، «چشم های خیس»، «نیلوفرانه» و «در عطر شببوها» عناوین بعضی از شعرهای این مجموعه هستند.

بخش قابل توجهی از این مجموعه شعرهای مذهبی انسیه موسویان هستند. چهارپاره «قامت بلند شکیبایی» در مدح و ثنای بانوی حماسه ساز کربلا حضرت زینب (س) سروده شده است. «بهار باور» به آستان مقدس حضرت زهرا (س) پیشکش شده است. در حال و هوای زیارت امام رضا(ع) نیز چهارپاره «اجابت» زینت این مجموعه شعر است.

انسیه موسویان در گفت وگویی عنوان کرده است: «شعرهای من لطیف، ساده و صمیمی و به دور از هرگونه ابهام و پیچیدگی سروده شده اند؛ شاید چون خودم آدم پیچیده ای نیستم.» این کاملترین و موجزترین تعریفی است که می توان آن را برای شعرهای مجموعه «شب ستاره و گیسو» به کار برد و البته خود شاعر این کار را انجام داده است.

هم شعرهای عاشقانه و هم شعرهای آیینی این مجموعه همه آرام، لطیف، ساده و صمیمی هستند با زبانی شسته رفته و بدون مشکل. این خصیصه البته تا حدودی به خاستگاه شعر او که خراسان است، برمی گردد.

برجستگی شعرهای انسیه موسویان در عاطفه سرشار، شفاف و البته محجوب اوست. عاطفه ای که از حس زنانه شاعر و دلتنگی های او نشأت می گیرد و به گونه ای لطیف، آرام و محجوب در کلمات و تعبیرات او جاری می شود و هر دو بعد معشوقگی و مادرانگی یک هویت مؤنث را بروز می دهد.

زنانگی ای که در جان و روان شعرهای این شاعر است نه در تظاهرهای کلمات و ترکیباتی که بعضی مدعیان فمینیسم به گونه ای نازل و اروتیکوار آن ها را بر پرچم میکنند و سمبل و نماینده زنانه سرایی معرفی اش می کنند:

«دلتنگم آنچنان که غریبانه اشک ریخت

دریا به روزگارم و باران به حال من

ای علت لطیف تغزل! کمی بخند

تا بشکفد ترانه به لب های کال من»

گزیده کتاب شب ستاره و گیسو

در اشتیاق پرواز، بی آسمان ترینم
عمری به جرم بودن، با خاک همنشینم
نفرین به چشم هایم این حفره های تاریک
آخر چگونه ای دور! باید تو را ببینم؟
ای باغ سبز سیال! آخر بگو چه می شد
نزدیک تر بیایی، تا از تو گل بچینم؟
در کوچه های تردید، تنها رهایم، آیا
تقدیر بی تو بودن، نقش است بر جبینم؟
ای اشتیاق آبی! با من بمان که عمری ست
در آرزوی پرواز، بی آسمان ترینم