زنان ایرانی که ابتدا به نمایشنامه‌نویسی روی آوردند اندک بودند و آثاری که امروزه از آن ها به جای مانده اغلب نوشته‌های زنان طبقه‌ی بالای شهری هستند که به امکانات و سواد و تحصیل دسترسی داشته‌اند.

تا اواخر دهه بیست تعداد دبیرستان‌های دخترانه در سراسر ایران از تعداد انگشتان دست فراتر نمی‌رفت و در دانشگاه‌ها تعداد استادان زن و دانشجوهای دختر بسیار اندک بود و رشته‌ای برای تاتر و ادبیات نمایشی وجود نداشت.

کوشش نسل اول فعالان زن ایرانی که با مقاومت‌های بسیاری از طرف مردم متعصب روبرو بود- در جا انداختن اهمیت سواد و مدرسه و دانشگاه میان مردم عادی و خانواده‌ها، کار ساده‌ای نبود.

دیگر جلب توجه کردن آن ها برای دیدن تاتر وسینما و بازیگری و نوشتن و ... راهی بسیار سخت و دشوار بود که هنوز هم در خانواده‌ها ی امروز خلاء آن به چشم می‌خورد.

هر پیشنهاد نویی در فضای تربیت سنتی خانواده‌های ایرانی با مقاومت و خطر بی‌آبرویی برای دختران همراه بود و با حمله و به آتش کشیدن و خرابکاری مردان متعصب روبرو می‌شد.

به روزنامه‌های زنان حمله می‌شد و مدارس دخترانه نشانه‌ی کفر بود، سینما و تاتر مختلط نشانه‌ی فحشا و سواد به معنای روابط نامعلوم عاشقانه داشتن و...

این میان قلم به دست گرفتن زنان و استفاده از نمایشنامه در بیان و القای مشکلات زنان در میان کانون‌ها و مدارس، زنان و دختران را با شکل حضور تازه‌ای در جامعه و بازتاب خود روبرو ساخت.

دیویی :

8‮ف‍ا‬2/6209

کتابشناسی ملی :

5747877

شابک :

978-600-326-440-3

سال نشر :

1399

صفحات کتاب :

680

کنگره :

‏‫PIR3824‭