دکتر شهاب سبزواری (حسین شنوائی) کارنامه درخشانی دارد. او مدرس دانشگاه، شاعر برگزیده دومین جشنواره شعر فجر، شاعر برگزیده از سوی جشنواره شعر دفاع مقدس متولد ولایت سربداران - سبزوار - بنیان گذار و مسئول انجمن ادبی فروردین، داور کشوری جشنواره ها و کنگره های ادبی، ترانه سرا، مترجم کتاب صلاح الدین ایوبی، قهرمان حطین و... است.

این شاعر فرهیخته در مجموعه شعر «به درگاه دریا» برگزیده جشنواره قلم و مفتخر به دریافت لوح ها و جوایز گوناگون شده است. «فصل پنجم» نام گزیده اشعار اوست که در زمره صد و ده مجموعه شعر ادبیات معاصر ایران از سوی انتشارات «تکا» چاپ و منتشر شده همچنین کتاب «سفر سبز» ایشان نیز در دهمین جشنواره بین المللی امام رضا (ع) به عنوان کتاب سال برگزیده شد و به دریافت لوح و تندیس و جوایز نائل آمد.

یکی از اشکالات عمده در حوزۀ شعر آیینی، “عوام زدگی” شاعرانه است در سطح زبان و صور خیال و مضامین و یا برعکس. یعنی «خواص گرایی» شعر. این واقعیتی انکار ناپذیر است که قسمت اعظم شعر آیینی ما بنا به دلایلی دچار ”عوام گرایی” و حتی “عوام زدگی” شده. چیزی که هم در نوع نگاه خواص و حتی کم لطفی آن ها نسبت به شعر مذهبی، دخیل بوده و هم باعث شده عدّه ای چنین بی نگارند که: شعرآیینی، شعری است عوام گرا و ذاتاً شعاری و ضعیف و نحیف.

اما در چند دهۀ گذشته تنی چند از شاعران گران مایه به این حوزه وارد شدند و با آفرینش و ارائۀ اشعار برجسته و هنری خود، این داغ اتّهام بی اساس را از پیشانی شعر آیینی ستردند و بردند. بزرگانی مانند دکتر موسوی گرمارودی، استاد علی معلم و زنده یاد دکتر سید حسن حسینی (با گنجشک و جبرئیل) و... ولی خواص گرایی نیز خود عاملی بوده تا این گونه ی شعری در توده های عظیم مردم نفوذ نکند و به ناچار در لابه لای کتاب ها و قفسۀ کتابخانه ها بماند. اینجاست که باید در حوزۀ شعر آیینی، مسئلۀ "اعتدال" را از خاطر دور نداشت. به ویژه اعتدال در عنصر زبان و اعتدال در صور خیال و حتی مضامین را.

این ترکیب بند در مرزی ظریف میان عوام گرایی و خواص گرایی حرکت کرده تا از در غلتیدن به دامن شعار زدگی و عوام زدگی در عناصر شعر و در نتیجه از دست دادن مخاطبان خاص دور بماند. یعنی سطح شعر نه پایین در نظر گرفته شده نه خیلی بالا و تخصّصی.