گزیده اشعار پایداری شاعران شهر لاله پرور شیراز به کوشش سید محمد میلاد دانشور. در این زمانهی غریب اما، هنوز هستند غیور مردانی از اضافی گل همان ها که امروز به ظاهر زیر خاک آرامیدهاند اما درواقع، آن بالا بالاها جایی نشستند و تماشاگر آمد و شدهای ما هستند، که از عظمت و غیرت و شهامت شان بگویند.
اول؛ بارها شنیدیم که زنده نگه داشتن یاد شهدا کمتر از شهادت نیست. در ادامه نیز آمده است که عظمت و تأثیرگذاری فعالیت های پساکربلایی امام سجاد (ع) و حضرت زینب کبری (س) ذرهای کمتر از عظمت به شهادت رسیدن شهدای دشت نینوا نبوده است.
دوم؛آن ها که روزگاری هر چند اندک در جهان شعر نفس زده باشند یا با اهل شعر دمخور بوده باشند، این گزاره را با تمام وجود باور دارند، که سرودن بیتی در مدح شهدا، چه منظورمان شهدای غزوه بدر باشند، چه شهدای جنگ تحمیلی رژیم بعث علیه جمهوری اسلامی و هر آنچه نبرد و رویارویی حق و باطل قبل از آن ها و بعد از آن ها بوده باشد، به همین سادگی نیست که عده ای عود بسوزانند و در اتاقی نیمه تار بنشینند و با دود و عود غزل های عاشقانه بسرایند و در محافل شان به به و چه چه بگیرند؛ سرودن از چنان مقام های معنوی که درک آن ها از توان ما خارج است، مراحل و ملزوماتی دارد در جهت سلوک. شعر که هیچ، برای هر بیتی که بخواهد از شهید بگوید، از غصهی مادر شهید بگوید، یا از مظلومیت آل الله سخن بگوید، دیگر صرفاً کلامی نیست موزون و مخیل و مقفی، کلامی ست سرشار از معنویت و نورانیت
هر روز می شوم ز تو، من دور و دورتر
اما تو بی گمان شدی، آقا صبورتر
باریده ایم ندبه به ندبه تو را ولی...
در راه تو نبوده ز ما، بی عبور تر
دل ها شده است جای همه، هرچه هست و نیست
با هر چه غیر تو، دل ما جفت و جور تر
گاهی برای دیدن تو پرسه می زنند
در جاده های فرعی هر نوظهور تر