نقش محوری سازمان ملل متحد و سازمان های تابع آن در تدوین و توسعه ی حقوق بین الملل در نیم قرن اخیر بر کسی پوشیده نیست. علی رغم انتقادات زیادی که بر آن صورت می گیرد، این نهاد بین المللی با تنظیم معاهدات چند جانبه ی قانون ساز که یکی از ده ها وظیفه ی آن به شمار می رود، توانسته است صلح جهانی را تضمین کند و بنیان آن را تقویت نماید.

انتشار مقالات و مجلات علمی به زبان های مختلف، در آستانه ی هزاره ی جدید پیرامون جهانی سازی و ابعاد متنوع آن و با توجه به عصر جهانی شدن، حمایت و گسترش ساز و کارهای حقوقی، در این رابطه بیش از پیش لازم است. رسالت علم حقوق به خصوص حقوق بین الملل نیز همراه با پیشرفت های بشری در سطح جهان، توجه هر چه بیشتر به تشکیلات و قواعد منطبق بر نیازهای عصر ما و آیندگان است. با توجه به وضعیت موجود، به موارد بدیع و جدیدی پرداخته شده است که نتیجه ی آن تکامل قواعد حاکم بر نظام بین الملل است.

نقشی که سازمان های بین المللی غیر حکومتی به عنوان دیده بان های دقیق که از همه ی ابعاد تخصصی حکومت ها را زیر نظر دارند بر همگان آشکار است. می توان گفت جهان فردا را همین سازمان های غیردولتی اداره می کنند، موضوع مهمی که در ابتدای منشور بدان تصریح شده: ”ما ملل متحد” از لحاظ قراردادی تثبیت شده است ولی از بعد عملی نیاز به بازنگری و تقویت دارد. مشروعیتی که دولت ها به آن افتخار می کنند از طریق انتخابات عمومی و حق تعیین سرنوشت متجلی می گردد، اما در عمل شاهد آن هستیم که تنها نمایندگان دولت ها، درسازمان های بین المللی حکومتی حضور پیدا می کنند.

در مجموع می توان گفت بستر اندیشه ی جامعه ی جهانی آمادگی پذیرش بسیاری مفاهیم را دارد که در گذشته روح خودخواهی و برتری جویی مانع از طرح آن ها بود. پس چه عالی است که در مصوبات مجمع به تمام جهانیان و نه فقط سران آن ها با صدور قطعنامه ای مشابه آنچه در هزاره، شاهد آن بودیم تذکر داده شود که از همان کودکی در تعلیم و تربیت انسان ها با نفی خشونت و ترویج روحیه ی استدلال منطقی آمادگی پذیرش و توجه به سخنان مخالف آموزش داده شود، همچنان که انسان های دوران بربریت به جنگ آوری و فتوحات خود افتخار می کردند، انسان عصر ما، به روحیه ی صلح طلبی و رقابت در احراز جوایز جهانی آن بیندیشد.

در بخشی از کتاب جایگاه صلح جهانی در عرصه بین الملل می خوانیم

در واقع بررسی جهانی شدن به عنوان بین المللی شدن تأکید بر گرایشات معاصر دارد که موضوعات تاریخی اخیر را دوباره اجرا می کند. به خصوص با تحلیل موضوع در می یابیم که سطح تجارت فرامرزی، سرمایه گذاری مستقیم و مهاجرت دائم افراد به طور نسبی بیشتر از یکصد سال اخیر بوده است. پیشنهاد این است که جهانی شدن یا به عبارتی وابستگی بین المللی بیشتر یک نوع از نظام کشورهای مدرن و اقتصاد جهانی است که در طول زمان رخ می دهد. بنابراین محققان اجتماعی می توانند بدون دغدغه تحقیقات خود را با استفاده از کارهایی که نسل های گذشته انجام داده اند، تکمیل کنند. با همه مواردی که گفتیم باز این سوال پیش می آید که چرا با وجود واژه بین المللی و مفهوم گسترده ای که دارد از کلمه جهانی شدن استفاده می شود؟ باید گفت بر کسی پوشیده نیست که مفهوم جهانی شدن با وجود تجربه سال های اخیر مداخلات و وابستگی های بین المللی بزرگتر را شامل می شود و این تفکر هر روز توسعه بیشتری می یابد. از لحاظ سیاسی هم چنانچه جهانی شدن را با بین المللی شدن یکی بدانیم محل بحث و اشکال است.

سیاسیون معتقدند که روابط اجتماعی در سطح جهان تنها از طریق واحدهای سیاسی به نام کشور و حکومت های دولت ها و اجتماعات ملی امکان پذیر است. بدین ترتیب استفاده از واژه بین المللی باعث غفلت از انواع سازمان ها، همچنین هویت و حاکمیتی که دارای ارزش بالایی به خصوص برای مردم بومی دارد و انواع مختلف تفکرات بین المللی ومنطقه ای خواهد شد. در حالی که بیش از دویست سال قبل امانوئل کانت می گفت: اینکه بشریت در کنار هم است، موضوعی غیر قابل اجتناب است. هر تخطی و اعمال خشونت نسبت به قانون و عدالت در هرگوشه جهان ممکن ست در هر جای دیگر نیز تکرار شود.

در دنیایی که امروز در آن زندگی می کنیم سرنوشت همه جوامع به هم پیچیده شده است. بنابراین جهانی شدن فقط از بعد اقتصادی نیست بلکه دم زدن از حقوق بین الملل و عدالت است. رژیم سنتی حاکمیت به سمت توسعه نظم جهانی که در آن دولت ها آزاد و برابر هستند پیش می رود. از بین نظم های سیاسی متمایزی که وجود دارد معیارهای محدود کننده ای در زمینه دیپلماتیک و مشارکت هست و بدین ترتیب در زمینه بین المللی، دولت ها پذیرفته اند که اصل تأثیرگذاری به عنوان اصلی است که می تواند در جهان بین المللی موجد حق باشد.

سال نشر :

1397

صفحات کتاب :

243

کنگره :

JZ5538‏‫‬‭/م8ج2 1397

دیویی :

327/172

کتابشناسی ملی :

5335626

شابک :

978-622-6055-72-7‬‭