کتاب حقوق کودک در اسلام به زبان ساده اثر پژمان چراغی و معین رحمانی فر، حقوق کودکان را از منظر کنوانسیون حقوق کودک و دیدگاه دین سلام بررسی می کند. کودکان و نوجوانان در روند رشد و بلوغ و پس از آن برای ورود به جامعه دارای نیازهای اساسی هستند که چنانچه به نیازهای واقعی آنان در دوران کودکی و نوجوانی توجه نشود چه بسا خسارت های غیر قابل جبرانی بر جامعه تحمیل خواهد شد. در واقع این نیازها از حقوق کودکان به شمار می آید که باید بدان توجه نمود. نیاز های کودک در برهه ای از زمان از دیگر زمان ها ویژگی و اهمیت فوق العاده ای دارد. حقوق کودک نه تنها به عنوان یک تکلیف بر عهده ی والدین است، بلکه جامعه (قدرت عمومی) نیز با توسعه سیستم های حمایتی و نظارتی نسبت به احقاق حق کودکان به عنوان آسیب پذیرترین اقشار جامعه از آن دفاع نموده و برنامه ریزی هدفداری را جهت رسیدن به هدف های متعالی از ره آورد آن برای این گروه مورد توجه قرار می دهد. بی گمان بشریت در ادوار مختلف زندگی از پدیداری عالم تاکنون به طرق مختلف، هر چند سعی نموده، نگرش های نوینی را بر ارتقاء سطح فرهنگ جامعه مبتنی بر واژگان حقوقی داشته و آن را در اجتماع نهادینه کند، ولی از طرفی نیازهای اساسی آن در این بخش، یعنی کودکان با غفلت های فراوانی همراه بوده و این نونهالان معصوم به طرق مختلف مورد آزار و اذیت قرار گرفته اند، که ناشی از زیر پا نهادن حقوق واقعی آنان است. آنچه که از مفاهیم اسلامی و آیات قرآن کریم و روایت های پیامبر مکرم اسلام (ص) و سیره ی ائمه ی معصومین (ع) بر می آید، کودک دارای عواطف لطیف اخلاقی است که در بستر زمان به صورت مرحله ای و گام به گام شکل گرفته و به شکوفایی و رشد می رسد. این رشد نیازمند محیط آموزش و پرورش سالم و مناسب است (چه آموزش و پرورش سنتنی و چه مدرن) تا به تدریج از بالقوه به بالفعل درآید. در حوزه ی کنوانسیون حقوق کودک و اصول آن مشاهده می شود که بر مبنای نیازهای فرهنگی، اجتماعی، عاطفی و... از این منظر که کودک یک انسان آسیب پذیر است و نیازمند یک سری از حقوق اساسی و بنیادین برای رشد شخصیت و جامعه پذیری است، تأکید شده است. در مفاد پیمان نامه ی حقوق کودک از ارزش گذاری به خانواده به عنوان اصلی ترین شاخص و به عنوان گروه بنیادین جامعه سخن گفته شده و پرهیز از هر گونه تبعیض در برخورد با کودکان و ایجاد شرایط محیطی سالم برای رشد آنان گوشزد نموده است.

در بخشی از کتاب حقوق کودک در اسلام به زبان ساده می خوانیم:

آموزش قرآن به معنای آموزش همه عقایدی است که دلالت فرزند به سوی خدا را محقق می کند و پرورش نیکو به معنای ادب آموزی و ایجاد رفتار صحیح سعادت بخش است. محیط خانواده اولین محیط اجتماعی است که فرزند تجربه می کند. او از اعضای خانواده به ویژه پدر و مادر بیشترین تاثیر را می پذیرد، زیرا حمایت پدر و مادر خود را تجربه کرده است و همواره دیده است که ضعف های جسمی او را پدر و مادر جبران می کنند و تغذیه و پرورش او را از روی مهر و شفقت انجام می دهند. این تجربه ها موجب اطمینان او نسبت به آن ها می شود و این اطمینان باعث پذیرندگی فرزند از پدر و مادر می گردد. اگر پدر و مادر در این زمان عقاید صحیح را به او بیاموزند، قلب نیالوده او آن را می پذیرد و عادات لازم و متناسب با عقاید صحیح را می یابد. امیرالمومنین (ع) خطاب به فرزند بزرگوارشان فرمودند: پس به ادب آموختنت پرداختم پیش از آن که دلت سخت شود و خردت در تصرف هوایی دیگر در آید. در ادامه همین نامه فرمودند: و چون به کار تو همچون پدری مهربان عنایت داشتم و بر ادب آموختنت همت گماشتم، چنان دیدم که این عنایت در هنگام جوانیات به کار رود و در بهار زندگانی که نیتی پاک و نهادی نیالوده داری، و این که نخست تو را کتاب خدا بیاموزم و تاُویل آن را به تو تعلیم دهم، و شریعت اسلا م و احکام آن را از حلال و حرام بر تو آشکار سازم. در این بخش از نامه امام علی (ع) به فرزندشان، بر انتقال عقیده صحیح و ادب آموزی و نیز بر پاکی ضمیر انسان در دوره کودکی و جوانی تاکید شده است یعنی همان دورانی که فرزند بیشترین تاثیر را از خانواده می پذیرد.

صفحات کتاب :

کنگره :

‏‫‬‮‭BP253/4‏‫‬‭‏‫‬‮‭/چ4ح7 1397

دیویی :

‏‫‬‮‭297/644

کتابشناسی ملی :

5472732

شابک :

‭978-622-95128-8-3

سال نشر :

1397