ابوالحسن علی بن محمد منجیک ترمذی از شعرای سدة چهارم هجری است. وی از دوران جوانی در دربار شاهان چغانی به مدح سرایی مشغول بوده و ابوالمظفر احمد چغانی و طاهر بن فضل چغانی از جمله ممدوحین او بوده اند. منجیک در قصیده سرایی، شاعری چیره دست بوده و محتوای غالب اشعار او مدح و هجو است. در حال حاضر نسخه ای از دیوان او باقی نمانده و تنها ابیات مختصری از وی در برخی منابع پراکنده است. این منابع را می توان در چهار دسته، شامل تذکره ها، لغت نامه ها، جنگ ها و کتب بلاغی قرار داد. در کتاب دیوان منجیک ترمذی، ابیات منجیک از این منابع گردآوری شده و مورد تصحیح و مقابله قرار گرفته است. تعداد ابیات گردآوری شده، مجموعاً بیش از ۴۰۰ بیت است که در سه بخش شامل ابیات پیوسته، ابیات پراکندة مرتبط و ابیات پراکنده تفکیک شده اند. شایستۀ تقدیر در بیست و دومین دورۀ کتاب فصل جمهوری اسلامی ایران (۱۳۹۱) برگزیدۀ هفتمین جشنوارۀ بین المللی شعر فجر (۱۳۹۱)

صفحات کتاب :

157

کنگره :

‏‫1391 ‏‫‬‭PIR4527‭‬‬

دیویی :

‏‫‬‭8‮فا‬1/21

کتابشناسی ملی :

‏‫‬‎2‎0‎1‎7‎5‎6‎5

شابک :

978-600-203-040-5

سال نشر :

1391