آدمی از دیرباز تاکنون، هرگاه در خلوت خود خواسته یا ناخواسته زمزمه ای بر لب داشته، بی شک آنرا با کلامی موزون و آهنگی محزون ساخته و پرداخته است، هنوز آثار بجای مانده از آن دوران در معرض دیدگان خاص و عام می باشد. این چه رازیست که سر درون خویش را این چنین بر زبان آورده و می آوریم، خالق کلام آگاه ترست که هم چون خود بهترین و والاترین و شیواترین کلام را آفریده و همچنان بر زبان آدمیان می آفریند.
در این میان اما، فراتر از موزون بودن کلام در قالب شعر، معنا و باطن کلام می باشد، همان معنا و مفهومی که باعث و بانی رشد و بالندگی بشر و اندیشه و خرد او نیز گشته است بنابرآنچه به اختصارآمد، اکنون، تنی چند از دوستان ادیب و شاعر، زمزمه ها و نداهای درونی خویش را در قالب های مختلف شعر، در اختیار این جانب قرار داده اند، تا به یاری حق و مدد او، ما نیز با چاپ آن ها، عموم دوستداران شعر و ادب را در این وادی شیرین سخنوری، سهیم و شریک گردانیم.