سید امیرمسعود میری در کتاب نانو لوله های کربنی و روش های ساخت آن ها فناوری نانو را در ابعداد گسترده ای را توضیح می دهد. فصل اول این کتاب به طور خلاصه به توضیح آن پرداخته است.
یکی از مهمترین اجزای این فناوری نانولولههای کربنی هستند. نانولولههای کربنی یک ساختار منحصر به فرد از اتمهای کربن میباشد که به دلیل ویژگیهای خاص آن به آن کربن جادویی نیز گفته میشود.
در فصل دوم این کتاب ساختارهای نانولولههای کربنی معرفی شده و به شرح انواع آن پرداخته شده است. همچنین، کاربردهای بالقوه و بالفعل آنها به اجمال بیان شده است. در انتهای این فصل تاریخچه مختصری از پیشرفت این موضوع بیان شده است.
در فصل سوم این کتاب خواص فیزیکی نانولولههای کربنی به اختصار توضیح داده شده است. تکیه اصلی این کتاب به روش های ساخت و تخلیص نانولولههای کربنی میباشد که به ترتیب در فصلهای چهارم و پنجم کتاب آورده شدهاند.
در نگارش کتاب نانو لوله های کربنی سعی شده است از زیاده نگاری خودداری شود و مباحث به طور مختصر و مفید ارایه گردد. همچنین در استفاده از متون گردآوری شده سعی بر انتقال ساده مفاهیم شده است. لیست کاملی از مراجع مورد استفاده در انتهای هر فصل ارایه شده که خواننده می تواند در صورت نیاز به توضیحات بیشتر به آنها رجوع کند.
این کتاب برای بهره برداری کلیه علاقه مندان و محققین در حوزه نانولوله های کربنی تنظیم شده است و با توجه به اینکه این فناوری یک فناوری بین رشته ای است سعی شده است مطالب به طور ساده و قابل درک بیان شود تا بتواند مورد استفاده تمامی علاقه مندان از رشته های الکترونیک، فیزیک، شیمی، مواد و ... باشد و مطالعه آن برای دانشجویان و پژوهشگران این رشته، پیشنهاد می شود.
همهمه ی زیادی به گوش می رسد که نانو فناوری در راه است و به زودی خواهد رسید.
اما آن چیست؟ آیا کسی هرگز آن را به دقت توضیح داده است؟
شاید پاسخ به این سوال کار ساده ای نباشد. در حالی که کارشناسان بر سر اندازه ی آن اختلافی ندارند(یک بیلیونیوم متر)، بر سر اینکه این نام را بر سرچه چیز هایی می توان، و بر سر چه چیز هایی نمی توان گذاشت، اختلافاتی وجود دارد. گذری به ریشه های تاریخی نانو به ما کمک خواهد کرد که آن را بهتر بشناسیم و دریابیم که اهمیت آن در چیست و چگونه آینده جهان را تغییر خواهد داد.
داستان نانو فناوری از دهه های 1950 و 1960 آغاز می گردد، وقتی که اکثر مهندسین به چیز های بزرگ، و نه به چیز های کوچک، فکر می کردند. آن دوره عصر ماشین های بزرگ، بمب های اتمی، جت های بزرگ و نقشه های بزرگ برای فرستادن انسان به فضا، بود. آسمان خراش های بزرگ دیگر برج های بلندی احداث شدند.
بزرگترین تانکر های حمل نفت جهان، بزرگترین کشتی های مسافربری، پل ها، آزادراه های طولانی و نیروگاه های بزرگ همه و همه محصول آن عصر بودند. ولیکن در همان دوره محققینی بودند که تمرکز شان بر چیز های کوچک بودو در دهه های 1950 و 1960 صنعت الکترونیک، حرکت هرگز متوقف نشدنی خود را در جهت کوچکتر کردن چیز ها آغاز کرد. اختراه ترانزیستور در سال 1947 و اولین مدار مجتمع در سال 1959 شروع عصر مینیاتوری کردن الکترونیک بود.