مأمور از پشتم راه می‌رود و مرا به سمت صحن دادگاه هدایت می‌کند. یازده روز و دوازده شب توی زندان بوده ام. فقط قرآن مونسم بود. با نوری که از پنجرۀ کوچک زندان به داخل تابیده می‌شد، در این مدت، چند سوره‌ای خواندم. چیزهایی به ذهنم می‌رسید، ولی خودکار و مدادی نبود تا آن ها را یادداشت کنم. ازبس توی این سلول دو متری، روی زمین جمع شده بودم و خوابیده بودم و ازبس آفتاب و نور ندیده بودم، بدنم کرخت شده است و وقتی راه می‌روم، بندبند تنم درد می کند.

خوشحالم که درد می‌کند. آدم زنده درد را حس می‌کند، مردار بی‌درد است. احساس درد نعمتی است که نصیب هر کسی نمی‌شود. همین احساس بود که مرا به این جا کشاند و معلوم نیست تا کجا می‌کشاندم. فارسی‌زبانان شاعری دارند به نام مولوی. بیتی دارد که باید با آب طلا نوشتش: «مرد را دردی اگر باشد خوش است/ درد بی‌دردی علاجش آتش است» حالا که قدری راه می‌روم، انگار کم کم جوارحم دارند بیدار می‌شوند. در عین کرختیِ بدن، روحم انگار سبک شده است. گویا کِرمی بوده‌ام که مرا مدتی در پیله انداخته‌اند و اکنون از پیله بیرون آمده و می‌خواهم پرواز کنم.

دیویی :

‭۸‮فا‬۳/۶۲‬

کتابشناسی ملی :

5972199

شابک :

‭978-622-6837-11-8‬‬

سال نشر :

1398

صفحات کتاب :

کنگره :

‭PIR۸۳۳۳‬