امید فردا
ای یار شیرین گو چرا دلدار خود سنگین شدی
حالا که او بشکسته شد بر درد او آمین شدی
دل را سرایت کرده‌ام هستی به من معنا تویی
آن‌گونه با من سر نکن از چه مرا بدبین شدی
گر صبر من بر تو خوش است ایوب دوران می‌شوم
یکتا مگر خاکم کنند بینم ز من غمگین شدی
من زاده از عشق توأم هرچند به هجر افتاده‌ام
سختی اگر هم زاده‌ای در رونقش نوشین شدی
من در لوایت بوده‌ام چشمان من زینت تویی
اما هنوز در حیرتم بر چه مرا خشمگین شدی
یارم تویی این جان توست بر هر چه گویی مفلسم
گر دیگران عیبت کنند گویم سرم بالین شدی
در راه تو جان می‌دهم زخمت که سیمینم شود
در حسرتم آغوش تو گویا مرا نفرین شدی
در این خراباتم خوشی‌ست در شوق دیداری مبین
امروز دیگر سر کنم فردای من خوش بین شوی.. .