کتاب روش های نخبه پروری کودکان pdf

کتاب روش های نخبه پروری کودکان به قلم فاروق صفی زاده، راهکارهای نخبه پروری از پیش از تولد کودک تا دوران نوجوانی او و گاهاً سنین بالاتر را مورد مطالعه و بررسی قرار می دهد.

اغلب کودکان اولین قدم های لرزان خود را تقریباً زمانی برمی دارند که اولین شمع های سالگرد تولدشان روشن می شوند. آنان برای اینکه کاری برجسته را به پایان برسانند به سختی تلاش می کنند سپس مجددا تمرین می کنند. عمل تکرار بیشتر از آنکه موجب ناراحتی و اذیت آن ها باشد، برایشان لذت بخش است. زمانی که کودکان از انجام یک کار احساس رضایت و موفقیت کنند، برای کار برجسته بعدی اعتماد به نفس بیشتری خواهند داشت.

مباحثی که این کتاب به آن ها پرداخته است عبارتند از: شرایط رشد و پرورش نخبگان، خلاقیت و نوآوری، کلاس های آموزشی برای کودکان، نکات تربیتی نخبه پروری، عوامل موثر در ارتقای خلاقیت و نوآوری افراد نخبه و...

در بخشی از کتاب روش های نخبه پروری کودکان می خوانیم:

آموزش ادراکی حرکتی قدم زدن و دویدن رایج ترین فعالیت های مرتبط با مهارت های بزرگ است و بازی ها را می توان به گونه ای طراحی کرد که به کودکان خردسال کمک شود تا این فعالیت ها را بر اساس ادراک خویش کنترل کنند. برای مثال، می توان از کودکی خردسال خواست تا به طرف تخت خوابش قدم بزند و به محض رسیدن به آن توقف کند.

اطلاعات ادراکی به او ارائه می شود تا تعیین کند چه هنگام توقف کند؛ ولی درصورتی که کودک از اطلاعات ادراکی اش استفاده نکند، تخت خوابش به تنهایی مانع حرکت او می شود. بازی گرگم به هوا که نقطه شروع برای بازی دارد نیز همچون توقفی که به محض رسیدن به تختخواب صورت گرفت، مستلزم همان رابطه ادراکی حرکتی است با این تفاوت که وقتی فردی که « آن» نامیده می شود او را تعقیب کند، او حواسش پرت و بسیار هیجان زده می شود.

در سطح بعدی آموزش ادراکی حرکتی، از کودکان خواسته می شود قدم زدن و دویدن خود را فقط با اطلاعات ادراکی کنترل کنند. می توان از کودک خواست تا نزدیک خطی قدم بزند و پیش از قدم گذاشتن روی آن، بایستد. این خط بیشتر عنصری ادراکی است تا شیئی ملموس نظیر تخت خواب.

در بازی گرگم به هوا نقطه شروع بازی را می توان با کشیدن خط روی زمین مشخص کرد. در سطح پیچیده تری از آموزش ادراکی حرکتی درباره مهارت های بزرگ، کودکان با استفاده از اطلاعات ادراکی کنترل مداوم بر فعالیت خود دارند. می توان از کودکان خواست در امتداد کوچه ای که با دو خط موازی روی زمین مشخص شده است قدم بزنند. پهنای این کوچه را می توان متناسب با میزان هماهنگی هر کودک تغییر داد تا سرانجام از کودکان خواسته شود که در امتداد یک خط بدون گام نهادن روی آن قدم بزنند.