کتاب این جا صدایی نیست pdf

کتاب اینجا صدایی نیست به قلم فرامرز گرجیان، گوشه‌هایی از زندگی رضا پورعطا و همچنین خاطرات این معلم ساده از عملیات والفجر مقدماتی را به تصویر کشیده است.

کتاب این‌جا صدایی نیست به تمام کسانی که علاقه‌مند به ادبیات پایداری و دفاع مقدس هستند پیشنهاد می‌شود.

در بخشی از کتاب اینجا صدایی نیست می‌خوانیم:

غروب که شد سر و صدای نزدیک شدن لندکروز حاج محمود را شنیدم. می‌دانستم گردنش برود قولش نمی‌رود. با محمد درخور از چادر بیرون آمدیم. درست تشخیص دادم. همراه با هشت تا سرباز آمده بود. لندکروز کمی دورتر از چادر ایستاد. حاج محمود از آن پیاده شد. احوالم را پرسید. او را در آغوش گرفتم و بوسیدم. گفت: آماده شو حرکت کنیم.

نگاهی به سربازها که در عقب لندکروز نشسته بودند انداختم. کف لندکروز تعدادی برانکار دیده می‌شد. فهمیدم عزمش را جزم کرده تا به کمک همدیگر شهدا را به عقب بیاوریم. دلم می‌خواست دست و پای حاج محمود را ببوسم. خودم را کنترل کردم و گفتم: خیلی با مرامی حاج محمود!

لبخندی زد و گفت «قولی بهت دادم که باید تمومش کنم. سپس به سمت لندکروز رفت و گفت: یالاّ داره دیر میشه... عجله کن.

سراسیمه به همراه محمد دویدیم و سوار لندکروز شدیم. ماشین به سمت منطقه حرکت کرد. سکوت وهم‌انگیزی در کابین لندکروز حاکم بود. حاج محمود نیم نگاهی به چهرۀ ماتم‌ زدۀ من انداخت و گفت: خدا می‌دونه فقط به خاطر رفیق تو اومدم... امیدوارم اینو درک کنی.

به آرامی گفتم می‌دونم حاجی... دستت درد نکنه... باور کن از دیشب تا حالا لحظه‌ای نتونستم بخوابم... همه‌ش تو فکر رضا بودم... کاش پرنده‌ای بودم و می‌رفتم آن جلو و رضا رو پیدا می‌کردم.

حاجی حرفم را قطع کرد و گفت: البته به نیت رفیق تو می‌زنیم به خط... اما هر شهیدی هم که دیدیم به عقب برمی‌گردونیم. گفتم: حاجی نوکرتم... حاضرم رو کول خودم شهدا رو عقب بیارم.

لبخند تلخی روی لبش نشاند و زیر لب چیزی زمزمه کرد. جرئت نکردم ازش بپرسم که چه می‌گوید. حاجی می‌خواست یک جورهایی دل من را آرام کند. حتماً قصد داشت تلافی چند شب قبل را دربیاورد. به اعتراف خودش اگر من نبودم هرگز کسی از آن مهلکه جان سالم بدر نمی‌برد. در واقع یک جورهایی زنده بودنش را مدیون من می‌دانست.