زیگموند شلومو فروید ( ۱۹۳۹- ۱۸۵۶) نویسنده کتاب پنج گفتار درباره ی روانکاوی، عصب شناس اتریشی و پدر علم روانکاوی است. در کتاب پنج گفتار درباره روانکاوی خواننده می تواند ناظر تکامل فرضیه روانکاوی باشد. در میان کارهای فروید که برای معرفی روانکاوی نوشته شده شاید از همه مهم تر متن سلسله سخنرانی هایی است که در زمان جنگ جهانی اول در دانشگاه وین ایراد شد و تحت عنوان «دروس مقدماتی در روانکاوی» مشهور است.
از دو نوشته ای که در مجموعا این مجلد را تشکیل می دهد اولین آنها متن یک سلسله سخنرانی دیگر است که بسیار کوتاه تر از سلسله مقالات مشهور به دروس مقدماتی در روانکاوی است و قبل از جنگ جهانی اول یعنی در ۱۹۰۹ میلادی ایراد شده است. دومین قسمت کتاب پنج گفتار درباره ی روانکاوی نوشته ای است تحت عنوان «مسئله روانکاوی توسط اشخاص غیرپزشک» که در سالیان شهرت روانکاوی منتشر شد.
هرچه بیشتر در ژرفای آسیب شناسی بیماری های عصبی فرو بروید بیشتر به وضوح رابطه میان این بیماری ها و سایر ساخته های تفکر بشری حتی ارزشمندترین آن پی خواهید برد. خواهید آموخت که ما انسان ها با این سطح تمدن بالا و تحت فشار سرکوفتگی های داخلی خودمان به طور کلی حقایق را ارضاءکننده نمی یابیم و به همین علت دنیایی غیر حقیقی (فانتزی) برای خود می سازیم که در آن برای رفع کمبودهای دنیای حقیقی به برآوردن خواست ها می پردازیم.
این فانتزی ها مقدار زیادی از سرشت اصلی شخصیت واقعی را همراه با خواست هایی که در دنیای حقایق دچار سرکوفتگی می شود در بر دارد. بشر موفق و پرانرژی کسی است که بتواند با کوشش های خود تمنیات فانتزی را تبدیل به حقیقت کند. هرگاه به علت مقاومت های دنیای خارج و ضعف شخصی این امر مواجه با شکست شود شخص شروع به روی گرداندن از حقایق نموده و به دنیای ارضاءکننده فانتزی خود پناه می برد که در صورت بروز بیماری محتویات این عالم غیر واقعی تبدیل به پدیده های آسیبی می شود.