کتاب سقوط از خویش pdf

معرفی کتاب سقوط از خویش

کتاب سقوط از خویش نوشتۀ مهرنوش صفایی، عاشقانه ای عجیب با تلنگرهایی محکم به بلور عواطف و احساسات انسانی است، داستان سرنوشت آدم های بسیاری که روزگار یا هر چه اسمش را بگذارید بدجوری سر به سر شان گذاشته.

سقوط که از خویش بدون شک یکی از بهترین رمان هایی است که با شیوه دانای کل نامحدود تالیف شده. عاشقانه ای لطیف و تامل برانگیز است. نویسنده جسورانه تمامی احساسات انسانی را به چالش می کشد و رابطه ای عمیق میان احساسات عاطفی و تمایلات جنسی را زیر ذره بین دانش و تجربه می گذارد.

مهرنوش صفاری با توجه به اینکه در تالیف این کتاب خودش را درگیر چارچوب ها، اما و اگرها و شاید و بایدها نکرده است اما کتاب دارای فراز و فرودهای عاطفی جذابی است که نگارش آن را چه از نظر محتوا و چه از نظر شیوه نگارش به اثری بدیع و درخور توجه تبدیل کرده است .

بسیاری از صاحب نظرات مهرنوش صفایی را استاد مسلم تالیف رمان های روانشناسی می دانند. اما به نظر می رسد این نویسنده با تالیف رمان سقوط از خویش قصد دارد توانمندی خود را در تالیف "عاشقانه های ناب" به عرصه ظهور بگذارد.

گزیده کتاب سقوط از خویش 

پشت پنجره برف می آمد؛ اما نه از آن برف هایی که در کولاک می پیچد و آدم را کلافه می کند… برف می آمد، از آن برف هایی که آدم را بدجور هوایی می کند… از آن برف هایی که آدم را وسوسه می کند دست عزیزترین کَسش را در مشتش بگیرد و رد قدم هایش را کنار رد قدم های او روی دل سفید برف به یادگار بگذارد. از آن برف هایی که آدم را هوایی می کند مدام برگردد و به پشت سرش نگاه کند… از آن برف هایی که مثل یک تور سفید، روی سیاهیِ موی معشوق می نشیند و جلوه صورت ماهش را دوچندان می کند… برف می آمد، از آن برف هایی که عاشقِ بی چاره را بیچاره تر می کند.

پشت پنجره برف می آمد…، اما نه آسمان تاریک بود، نه آن سالن بزرگِ مجلل! اصلاً همه جا چنان نورپردازی شده بود که انگار یک روز روشن است، نه یک شب زمستانیِ سرد. آن سوی پنجره، شب بود و سرما و برف، این سوی پنجره اما شمعدان های ده شاخه بلندی که باحرارت و نورِ عجیبی به سالن روشنی و گرما می بخشیدند. آن سوی پنجره، روی زمین، فرشی از برف سفید پهن کرده بودند، این سوی پنجره اما، روی زمین، فرش ابریشم قرمز دست بافت و سبدهای بزرگ گل ارکیده، با زیبایی و طراوتشان، بهار را به ارمغان آورده بودند. در انتهای این همه نور و گرما و طراوات، مبل دو نفره سفیدی بود که بالای آن با تور و گل و مروارید، طاق نصرت ساخته بودند.

در این حال، رها با لباس عروس سفید و بلندی که دنباله اش تا چند متر روی زمین کشیده می شد، هاج و واج، وسط این سالن بزرگ ایستاده بود و حیرت زده به اطرافش نگاه می کرد. بعد ناگهان در یکی از آیینه هایی که به دیوار زده بودند، خودش را دید. خودش را در آن لباس سفید مجلل، که چنان اندامش را زیباتر و قدش را بلندتر و کشیده تر کرده بود که مطمئن نبود تصویری که در آیینه می بیند، متعلق به خودش باشد. بعد ناگهان در ورای تصویر خودش در آیینه، چهره مردی را دید که در آیینه به او عاشقانه لبخند می زد. نگاه مرد، گرم و گیرا بود و لبخندش مستقیم قلب رها را نشانه می رفت.