کتاب به ابر تکیه می دهم pdf

مجموعه اشعار مجید اکبرزاده با عنوان «به ابر تکیه می دهم» دارای 18 قطعه شعر آزاد و 12 غزل است. اگرچه قالب سروده های اکبر زاده متفاوت است، اما مضمون اغلب آنها از دو حال خارج نیست؛ تعداد زیادی از این سروده ها در ستایش زندگی روستایی و صفای دل روستا نشینان سروده شده اند:
«این دل من نیست در بیغوله این شهرها مانده است/من دلم در سایه روشن های روستا مانده است/ هرچه گشتم از صفای کودکی ها ردپایی نیست/ من گمانم آن صفا هم در کومه جامانده است.»
با این حال درد شاعرتنها از دست دادنِ صفای روستا به قیمت زندگی در شهر نیست؛ گلایه ی او از سردرگمی انسان امروز در کورانی از تکنولوژی و محصولات تمدن جدید است. به همین خاطر است که می سراید: «ما درمهتاب گم شدیم/ درعصر بارش ماهواره ها» همین باعث می شود که او به دنیای کودکی خود در روستا پناه ببرد و با «تکیه بر ابر» و استفاده از عناصر طبیعت، دلتنگی های خود را روی کاغذ بیاورد. ابر، درخت و چشمه در اشعار اکبرزاده استعاره می شوند برای هرآنچه که در واقعیت شهر می گذرد. حتی همسایه هم ابری می شود که سایه اش بر سر شاعر راه می رود.
موضوع دیگری که در شعرهای «به ابر تکیه می دهم» به آن پرداخته شده، جنگ و رزمندگان است. کلام شاعر در این سروده ها نیز رنگ حسرت به خود گرفته است. اکبر زاده آنجا در ستایش صفای روستانشینان می سرود و اینجا در ستایش صفای رزمندگان:
«چفیه ای سفید داشتم/ که نشانی از جنون نداشت/ بوی خون نداشت/ چفیه ای که رنگ آسمان نبود/ زخمی از درون نداشت/ چفیه ای سفید داشتم/حیف/ مثل چفیه ی تو آشنای جبهه ها نبود/ عاشق خدا نبود/ چفیه ی تو چیز دیگری است/ چفیه ات عجیب بود/ مثل چشم تو نجیب بود/ چفیه ی تو ادعا نداشت/ بویی از ریا نداشت/ چفیه ی تو خاکی و تمیز بود ...»
در مجموع می توان گفت اکبر زاده زندگی انسان را در شهر گم کرده و در دوجا می یابد: در زندگی روستایی و در مضامین ارزشی و مذهبی.