کتاب روح جاوید؛ نفس جاودان، جسم جاودانه

معرفی کتاب روح جاوید؛ نفس جاودان، جسم جاودانه

کتاب روح جاوید؛ نفس جاودان، جسم جاودانه نوشته جناب آقای نیما ترابی منتشر شده در نشر متخصصان.

در بخشی از این کتاب می‌خوانیم:

انسان در میان تمام پیچیدگی های این زندگی در این جهان پهناور، قبل از هر چیز شایسته است که متوجه خودش باشد و به تکامل خویش بپردازد. قطعاً انسان از سرچشمه های کمال، معرفت و عزت نقشه های بزرگی را در وجود خود دارد، اما تا زمانی که از جایگاه و نقش خود در این دنیا و از ارتباطی که با همنوعان خود و سایر مخلوقات دارد بی خبر باشد، تا زمانی که از سعادت، کمال و سرنوشت نهایی خود آگاهی ویژه ای نداشته باشد، سایر دستاوردهای فکری او هرچند در ظاهر بزرگ هم باشند، اما درنهایت از ارزش بسیار کمی برخوردارند؛ زیرا آن ها بر مبنای پایه و اساس محکمی استوار نشده اند.

مسئله دستیابی به جاودانگی، از اولین تا آخرین انسان، همواره مهم ترین مسئله مطرح شده بوده، هست و خواهد بود. نوع رویکرد و نگرش انسان به زندگی و جهت گیری تمایلات او، بر پایه پاسخی است که برای این مسئله در ذهن خویش باور دارد. زمان در مفهوم آن، صرفاً ویژگی توصیفی کمیتی برای صف بندی رویدادها و تغییرات در تمام جهان و جهانیان است. لازم است کاملاً آگاه باشیم که این ویژگی توصیفی کمیتی، هیچ گونه کنترلی بر روی رویدادها و تغییرات ندارد تا این طور تصور اشتباه به وجود نیاید که با کنترل بر روی زمان، می توان به رویدادها و تغییرات گذشته برگشت و یا به رویدادها و تغییرات در آینده وارد گشت و یا حتی باعث تغییرات رویدادها در گذشته و یا تغییر آینده شد.

بنابراین گذشت  زمان، فرصت و یا عمر، دیگر گذشته و در صف بندی رویدادهای تغییرات جهان و جهانیان وارد شده و کاملاً غیرقابل دسترسی است. آینده زمان نیز هنوز در صف بندی رویدادها و تغییرات وارد نشده است و احتمالاً وجود خواهد داشت که آن هم کاملاً غیرقابل دسترسی است و فقط می توان به طور احتمالی در مورد رویدادها و تغییرات پیش بینی انجام داد. صرفاً زمان در لحظه حال است که قطعاً در صف بندی رویدادها و تغییرات زمان، در هر لحظه وارد می شود و البته کاملاً قابل دسترسی است. زمان در نظر انسانی که خود را فانی می داند، برابر است با هر لحظه بیشتر نزدیک شدن به نابودی، اما در باور انسانی که خود را جاودان می داند، آینده همچون کوه بی نهایت بزرگی از طلا است که گذشت زمان هرگز ذره ای از آن عظمت بی انتها را نمی کاهد.

این سؤال برای انسان از ابتدا مطرح بوده است که آیا من موجودی فانی هستم که قرار است سال ها زندگی موقت و گذرایی داشته باشم و پس ازآن برای همیشه از بین بروم؟ پس اگر چنین باشد، این زندگی کنونی و لذت های آن بالاترین آرزوی من خواهد بود؛ زیرا تنها آرزوی در دسترس برای من است. آنگاه تنها ثمره این زندگی، کسب بزرگ ترین تجملات ممکن می شود و این مهم به اصل اساسی زندگی تبدیل می شود و به این ترتیب سایر چیزهای دیگر کم اهمیت و یا حتی بی اهمیت تلقی خواهند شد، اما اگر من بیش از یک جسم مادی باشم، اگر روحی جاوید و نفسی جاودان داشته باشم که زوال ناپذیر باشند و بر پایه آن ها در آخرت جسمی جاودانه نصیبم شود، آن وقت زندگی بلافاصله از منظر بی نهایت ارزشمندی به تصویر کشیده می شود.

پس ازآن لازم است تا جایی که می توانم معقولانه عمل نمایم و زندگی خود را با این بصیرت جاودانگی تطبیق دهم. در این صورت دستیابی به سعادت و کمال در دنیا و آخرت به یکدیگر کاملاً وابستگی پیدا خواهند کرد؛ بنابراین هر چیزی و یا هر عملی که در ظاهر باعث سعادت و کمال در دنیا بشود، اما به محض آنکه سعادت و کمال در آخرت را به خطر بیندازد، باطل تلقی می شود. با این فرض می توان دریافت که چگونه کل نظام قوانین اخلاقی بر پایه باور انسان به جاودانگی، استوار شده است.