کوه بَمو از دور بسیار مرموز به نظر می‌رسید. ارتفاع آن تا دوهزار متر می رسید. از دور شنیده بودم که راه های صعب العبور، صخره های دست نیافتنی و بن بست های فراوان دارد و غیره. مدتی پیش، حمید باکری، همراه ناصرزاده و عموحسن به بالای بَمو رفته بودند. آن جا توانسته بودند از راه کار سوراخ بگذرند و خودشان را به این کوه سرکش برسانند. اگر بنا بود در فصل گرما منطقه را فتح کنیم، با کمبود آب مواجه می شدیم؛ مگر این که با تدابیری این معضل را حل می کردیم.

حدود دو ماه از زخمی شدنم می گذشت. به پادگان ابوذر (سرپل ذهاب) رفتم و به کمک بچه ها پایم را از گچ در آوردم. فکر می کردم دیگر پایم خوب شده و سراشیبی و سربالایی مفهومی نخواهد داشت. چند روز بعد همراه مهدی باکری و دو نفر دیگر راه افتادیم برای عملیات شناسایی. خودم را برای دو شب و یک روز آماده کرده بودم. شناسایی سخت و پیچیده ای نبود؛ ولی تردید داشتم که بتوانم طاقت بیاورم.

هدف، بررسی وضع دشمن در تیغه های بیشگان بود. بیشگان، دو رشته ارتفاع موازی هم دارد. دشمن در پشت تیغه ی دوم مستقر بود. آب و آذوقه برداشتیم و راه افتادیم. تمام شب را حرکت کردیم و قبل از سپیده ی صبح، بین صخره های تیغه ی اول پناه گرفتیم. شک ام به یقین مبدل شد. با این که تمام روز را استراحت کردم، خستگی از تنم بیرون نرفت. بی رمق و ناتوان، انتظار شب دوم را می کشیدم. نگران بودم...