بسم الله الرحمن الرحیم الله به کل شیء علیم به نامش، جهانش، منور شود کرات و کیانش همه زر شود زمین و زمانش به آنی کز امرش، به پلکی ز چشمش، برای رضایش، ز چشم خمارش، به خاری ز پای عزیزش نه! به میخی یا به تیغی به طولی ز ابدای زمانش، شوند چشم خمارش، که جایش دهند، زمین و زمان برایش دهند. که بعدش، به این کارش کند او افتخارش که روزی، به جایش، به خاکش، بمالد ز روی مثالش، برایش، شود همان خدایش، که بیند ازش نور ستایش به توصیف کمم زان ذات اقدس، کَمَک گفتم یقین دانم من گمراه که کم گفتم، به وصف بی مثالش مانده ام، چون الکنم من، به شب مانم. چه دانم؟ چون زبانم قاصر است، مثال لالی ام، کورم چون شَوَم، به توصیف کمش! یا که غره چون شوم یا ستایم به متنم، به شرمی بگیرم دو دستی، سرم! خلاصت کنم، رهایت کنم یا صدایت کنم! چه دارم و چه ندارم و یا چه! نمی دانم کجا بودیم؟ کجا هستیم؟ جدا هستیم؟ فنا هستیم، چرا سربه هوا هستیم گرفتی مطلبم؟! یا نه؟ تو ای یارم، همه جانم، قرین جسم بی روحم توانی؟ که گویم راز خود بهر تو ای دانا به اسرارم، چنین خوارم، چنان زارم که بیزار از همه کارم.

صفحات کتاب :

کنگره :

‫PIR۸۳۴۳‬‭‬‬

دیویی :

۸‮فا‬۱/۶۲

کتابشناسی ملی :

۹۳۴۵۷۲۸

شابک :

978-622-292-514-7

سال نشر :

1402