هدف اصلی از بیان فضایل معصومین(ع) ایجاد معرفت نسبت به آنهاست و معرفت سبب محبت می شـود و این معرفت و محبت لازمهی اطاعت و پیروی از آن بزرگواران است . پس فلسفهی اصلی یبان این همه فضایل و مناقب از سوی پیامبر و امامان دربارهی امیرالمؤمنین(ع) برای آن است که ما عارف بـه حق ایشان شویم در کتاب حُسن یار مهدی قاسمی منفرد با بیان چهل حدیث دربارهی امیرالمومنین و تفسیر آنها بر شناخت ما نسبت امام اول مسلمین میافزاید.
نوشتن و گفتن از انسانی که او را غیر از خدا و رسول خاتم نشـناختند، کاری بس مشکل و نزدیک به محال است، زیرا ابتدا باید بر فکر و اندیشه علم و عمل انسانی احاطه یافت تا بتوان او را شناخت و معرفی کرد و مگر کسی می تواند بر علی بن ابی طالب(ع) احاطه علمی و عملی یابد تا او رادرک و معرفی کند. فکر عاجز از اندیشیدن و قلم حیران و سرگردان از نوشتن و زبان الکن از گفتن و توصیف کردن دربارهی اوست . تنها سخنی که میتوان در حق او گفت به فرمودهی امام امت(ره) این است که علی ابن ابی طالب عبداالله است، او بندهی خداست نه بندهی هوا و هوس و نه بندهی زرق و برق و چـرب و شیرینی، نه بندهی مال و ثروت، مقام و حکومت، شهرت و شهوت و نه بندهی دوست و رفیق و زن و بچه و...
او عبداالله است ، اما معرف خداست، یعنی راه او راه خداست، سخن او سخن خداست. او کسی است که وجودش بزرگترین آیت الهی و عمل و عبادتش فوق عمل و عبادت جن و انس است.