کتاب سازمان های بین المللی و امنیت در تاسیسات هسته ای در حقوق بین الملل pdf

کتاب سازمان های بین المللی و امنیت در تاسیسات هسته ای در حقوق بین الملل نوشته ی سیامک تیمورپور، با روش توصیفی - تحلیلی و شیوه ی اسنادی و مراجعه به کتب و آثار حقوقی مشابه در کتابخانه ها و مراکز علمی و حقوقی به بررسی هم پوشانی ایمنی و امنیت هسته ای در تاسیسات هسته ای صلح آمیز پرداخته است.

ایمنی و امنیت دو امر لازم و ملزوم هستند، بدین معنا که یک رابطه ی دو جهته بین آن ها برقرار است و به یکدیگر وابسته اند. اساساً ایمنی و امنیت هسته ای هر دو در خدمت اهدافی هستند که همپوشانی، تفاوت و تضادهای چشم گیری بین آن دو برقرار است. به عنوان مثال دفاع، یک اصل ساختاری مهم برای ایمنی و امنیت است که به استفاده از چند سد و مانع مستقل بستگی دارد؛ با وجود اینکه ملاحظات امنیتی کارایی و استقلال موانع ایمنی را با چالش روبرو می کنند.

به طور کل ایمنی و امنیت هسته ای هر دو در خدمت اهدافی هستند که همپوشانی های زیادی با یکدیگر دارند، از جمله حفاظت از کارگران، عموم و محیط زیست از انتشار غیر عمدی مواد رادیو اکتیو. علاوه بر این تجهیزات امنیت شامل کنترل دسترسی به تاسیسات هسته ای و دیگر تاسیسات جهت جلوگیری از ضرر و یا حذف، تصرف، انتقال و استفاده ی غیر مجاز از مواد رادیو اکتیو؛ حفظ اطلاعات حساس و امنیت سایبری؛ حسابداری و کنترل مواد می باشد.

کاهش خطرات و حوادث ناشی از تکثیر سلاح های هسته ای به واسطه ی رعایت نکات ایمنی که توسط آژانس انرژی بین المللی تعبیه شده، محقق گردیده است. کاهش احتمال در معرض آلودگی های خطرناک قرار گرفتن، محصول رعایت کنوانسیون های بین المللی راجع به منع حمل و نقل و توزیع غیر قانونی آلودگی های خطرناک بین مرزی است. در این رابطه می توان به کنوانسیون بازل در رابطه با کنترل جابه جایی فرامرزی آلودگی هایی خطرناک و توزیع آن ها، کنوانسیون با ماکو راجع به منع صادرات به آفریقا و کنترل جابه جایی بین مرزی و مدیریت آلودگی های خطرناک در آفریقا اشاره کرد.

حمایت در مقابل آسیب های ناشی از حوادث هسته ای و وضعیت های اضطراری رادیواکتیو، به خاطر هماهنگی امداد بین المللی در حوادث هسته ای یا وضعیت های اضطراری رادیواکتیوی می باشد. در این خصوص می توان به کنوانسیون کمک رسانی در مورد حوادث هسته ای یا وضعیت های اضطراری رادیواکتیوی، کنوانسیون اطلاع رسانی به موقع حوادث هسته ای، کنوانسیون ایمنی هسته ای و اساسنامه آژانس بین المللی انرژی هسته ای اشاره داشت.

در بخشی از کتاب سازمان های بین المللی و امنیت در تاسیسات هسته ای در حقوق بین الملل می خوانیم:

دو شاخص در مورد بحران واضح حقوق بین الملل وجود دارد؛ 1- حوزه ی امنیت سایبری در برابر تدوین قوانین اجرا شدنی تحت یک معاهده ی جامع چند جانبه ی الزام آور مقاومت می کنند؛ 2- کشورها اکراه بیش از حدی برای شرکت در توسعه ی قوانین بین المللی مرسوم سایبری از خود نشان داده اند. همچنین فعالیت کشورها در این زمینه ناچاراً در لفافه بوده است و کشورها برای ارائه ی نظر در مورد قوانین امنیت هسته ای بی میل بودند.


در بعضی مواقع این رویکرد یقینا قابل درک است، و می تواند پیامد یک بن بست سیاسی داخلی و یا حتی یک استراتژی انتظار عمدی باشد. در نهایت، این نکته به ابهام فراگیر می افزاید تا آن جا که در مورد قابلیت اجرای قوانین حقوق بین الملل نگرانی هایی به وجود می آید. این روند حتی در جدیدترین توسعه ها نیز آشکار است. مثالی در مورد از دست رفتن فرصت جهت هدایت توسعه ی عرف های سایبری، توسط قانون جدید ایالات متحده فراهم شده که در مورد حقوق آیین نامه ی جنگ در ماه جولای سال 2015 پذیرفته شد.

اگر چه، این آیین نامه حاوی سرفصلی در مورد عملیات سایبری است، اما از تمام معضلات بی سامان شامل استانداردهای اسنادی، قوانین هدف گذاری و الزامات بررسی تسلیحات سایبری عبور می کند. در همین حال که دو شاخص اول، به بی میلی کشورها در راستای ایجاد قوانین جدید مرتبط است، مورد سوم رفتار واقعی آن ها در رابطه با حکمرانی سایبری را نشان می دهد.