آری! خاطر خیلی از خاطره‌ها عزیز است و فراموش‌نشدنی. مگر می‌شود لباس سوم بهمن به تن کرد و بوی تنیده در تاروپود آن را استشمام نکرد و به گذشته‌های با هم بودن پرواز نکرد؟! بااین‌حال مگر می‌شود ننوشت؟! نه نمی‌شود.

احساس که بی‌تاب می‌شود، قلم را می‌دواند و رد پای آن، همان حرف دلی است که روانه کاغذ شده و روزی در لباس «نوازش صدای بنفش» چهره می‌نماید و کنون خوشی و ناخوشی، دل‌گرفتن و دلتنگی، شوق وصال و وداع بی‌خبر، بودن‌ها و نبودن‌ها، همه و همه در قالب «قطار سه‌شنبه تا سوم بهمن» آرام گرفته است.

و مگر می‌شود این حجم از خاطره و دلتنگی

و حس زلال تنگ شیشه‌ای قلب را در حصار سینه

در لباس واژه

تصویر نموده

و به چشم کشید؟!

منوچهر توسلی «منوما»

آه که نیست!

در این هوای ابری دلم

در این فروکش خورشید

برای حال من غمگین غم‌زده

به چه کار آید این

غروب غبارآلود غم‌بار