کتاب آنچه هست را دوست بداریم pdf

بایرون کتی و استیون میچل در کتاب آنچه هست را دوست بداریم: چهار پرسشی که زندگی تان را دگرگون خواهد کرد، به شما کمک می کنند تا مشکلات فکری روزمره تان رفع شوند و بتوانید واقعیت زندگی را آن طور که هست ببینید.

در این کتاب با موضوعی که بایرون کتی آن را «وارونه سازی» می نامد، روبرو خواهید شد و با روشی مشخص، باورها و عقاید شما به شکل جملات متضاد برگردانده می شوند.

کتاب آنچه هست را دوست بداریم (Loving What Is)، کتابی پرحجم است. شامل دو بخش، یکی بخش آموزشی و دیگری گفتگوها. از آن جا که این اثر می تواند از اهمیت ویژه ای برای رفع مشکلات فکری روزمره برخوردار باشد، تصمیم گرفته شد که ابتدا تنها بخش آموزشی آن به چاپ رسد تا خواننده بتواند به راحتی هر جا، در اتوبوس و سالن های انتظار همراه ببرد. متن کامل این کتاب برای پویندگان این راه در آینده به چاپ خواهد رسید.

این کتاب برای هرکس در هر سن و سالی سودمند است. بسیاری از روانشناسان و کسانی که به کار گفتار درمانی مشغولند، همچنین آموزگاران و کسانی که در آموزش های خودشناسی و کمک رسانی به انسان ها خدمت می کنند می توانند از این کتاب بهره مند شوند.

هسته ی اصلی کتاب آنچه هست را دوست بداریم، آشنایی با آن چه هست، یعنی واقعیت است. هدف این است که بتوانیم واقعیت را در زندگی روزمره، آن طورکه هست ببینیم، شناسایی کنیم و موجودیت آن را به عنوان «واقعیت موجود» بپذیریم بدون آنکه آن را به درست یا غلط تعبیر کنیم. این کتاب کمک می کند تا توانایی تشخیص بین واقعیت و غیر واقعیت را به دست آوریم. «غیر واقعیت» خود را به شکل ایده، آرزو و خواسته نشان می دهد و در نقطه ی مقابل «آنچه هست»، قرار می گیرد.

واقعیت آن چیزی است که هست و با خواست ما تغییر نمی پذیرد؛ بنابراین درگیری ما با واقعیت از آن جا آغاز می شود که می خواهیم آن را مطابق با تصور خود تغییر دهیم؛ آن چه یک بار رخ داده دیگر قابل برگشت و تغییر و اصلاح نیست. پس چاره چیست؟ آیا می توان واقعیت را پذیرفت بی آنکه با آن موافق یا مخالف باشیم و موجودیت آن را بدون هرگونه نظر و فرضیه و برداشتی بپذیریم؟ در این حالت چه اتفاقی در ذهن ما می افتد؟ آیا ذهن چاره ای جز سکوت و خاموشی دارد؟ بدیهی است که خیر.

این بهترین حالتی است که ذهن باید در برابر واقعیت داشته باشد تا واقعیت بتواند داستان خودش را برای او بیان کند و نه به عکس. اینگونه، شناخت واقعیت ممکن می شود. در غیر این صورت توهم و خیال پردازی در جهت دگرگونی واقعیت، چیزی جز آشفتگی و پریشانی ذهنی به بار نمی آورد و آدمی که دچار آشفتگی ذهنی می باشد، طبیعی است که در راستای همان الگوی فکری همیشگی، یعنی عدم پذیرش واقعیت و پناه بردن به ضد آن، خواهان نظم و روشنی فکر باشد؛ غافل از اینکه ذهن پریشان بنا به طبیعتش قادر به ایجاد نظم نیست و این حکایت همیشگی آدمی بوده و هست. جهان بیرون، جهان واقع، این پریشانی را گواهی می دهد. تنها آزادسازی ذهن از درگیری با واقعیت، امکان زندگی بدون توهم را فراهم می سازد.

در کتاب آنچه هست را دوست بداریم، ذهن بدون توهم موردنظر است تا شناخت واقعیت میسر گردد. واقعیت در زمان حال واقعیت دارد ، نمی توان برای روبرو شدن با آن و شناخت واقعی آن به تجربه ی واقعیت در زمان گذشته مراجعه کرد؛ کاری که در مسائل ذهنی بسیار معمول است. در این جا حضور زنده ی ذهن بدون برگشت به گذشته مورد نظر است، چرا که واقعیت زنده و پویا را نمی توان در حافظه گرفتار کرد و با یادآوری آنچه گذشته، رویکردی واقعی به زندگی پیش رو داشت.

زندگی جریانی دائمی است. پس نمی توان با عکس برداری از لحظه ها و ضبط آن ها در آلبوم حافظه به واقعیت آن پی برد؛ بنابراین در دم زیستن، نیروی زیاد و ذهن حساس و زنده ای را فارغ از لنگرهای حافظه خواستار است تا با واقعیت همراه شود و زندگی کند بنابراین چنین ذهنی باید آزاد باشد، پدیده ها را آنگونه که هستند ببیند و با شناسایی لحظه به لحظه به کشف حقیقت دست یابد.

در روش خانم کاترین، مشهور به کیتی، شما تشویق به داوری بی پرده درباره ی آشنایان تان می شوید تا از این راه، افکار، باورها و داوری هایتان به خود آگاهی برسد و شما بتوانید آن ها را شناسایی کنید و با حقیقت آن ها روبرو شوید. وی تعمد دارد که با این شیوه، باید خود شخص به شناخت ساختار فکر دست یابد؛ و در اثر به کارگیری روش هدفمند او که به «کار» معروف است، افکار و باورهای مشکل ساز خنثی می شوند و رفته رفته ذهن در اثر شناسایی، خودش به سکوت و آرامش می رسد و زمینه برای شناخت عمیق تر مسائل درونی آماده می شود.

فراموش نکنیم که در این جا از بین بردن فکر مورد نظر نیست، بلکه فکر باید در جایگاه راستین خودش یعنی دانش، ساخت و ساز و کارهای روزمره قرار گیرد و در نهایت منطق عمل کند.

از نظر استیون میچل (Stephen Mitchell)، دیگر نویسنده این کتاب، اغلب کسانی که «کار» را تجربه نکرده اند، فکر می کنند این روش چنان ساده است که نمی تواند کارگر باشد؛ اما درست به دلیل همین ساده بودنش است که تأثیرگذار است.

بایرون کتلین میچل (Byron Kathleen Mitchell)، که بیشتر به عنوان بایرون کیتی (Byron Katie) شناخته می شود، سخنران و نویسنده آمریکایی است که یک روش خودآموزی به نام "کار بایرون کتی" یا به سادگی "کار" تدریس می کند. او با نویسنده و مترجم استفان میچل ازدواج کرده است.

جملات برگزیده کتاب آنچه هست را دوست بداریم:

- رنج کشیدن یک انتخاب داوطلبانه است.
- همین که شیوه ی فکری تغییر می کرد، مشکلات هم از بین می رفت.
- رنج یک زنگ خطر طبیعی است که به ما هشدار می دهد که از مرکز خود (نقطه تعادل) خارج شده ایم.
- هرگاه ما به جای حقیقت، به فکرهایمان باور داشته باشیم، احساساتی از استرس را تجربه می کنیم که رنج نامیده می شود.
- برای شناخت طبیعت حقیقی خود، باید منتظر لحظه ای مناسب و شرایط مناسب بمانی. وقتی زمانش برسد، بیدار خواهی شد.

در بخشی از کتاب آنچه هست را دوست بداریم می خوانیم:

یا آدم به افکارش می چسبد یا این که آن ها را بازبینی می کند. راه دیگری وجود ندارد.
تنها ایرادی که همیشه می شنوم این است که «کار» بسیار ساده است. مردم می گویند که «راه رهایی نمی تواند این طور ساده باشد» و من پاسخ می دهم: «آیا واقعاً مطمئنید که این حقیقت دارد»

درباره ی نزدیکان تان قضاوت کنید. آن ها را بنویسید. چهار سؤال را مطرح و سپس نظرات خود را وارونه کنید. چه کسی فکرش را می کرد که راه رهایی این قدر ساده و راحت باشد.

فکرها را بنویسید: اولین قدم در جریان «کار» این است که شما قضاوت هایتان را در مورد شرایط ناراحت کننده ی زندگی تان چه درگذشته، حال یا آینده بنویسید. درباره ی آدم هایی که از آن ها خوش تان نمی آید یا نگرانشان هستید یا شرایطی که باعث می شود دیگری شما را عصبی یا دچار ترس کند بنویسید. فکرهایتان را همان گونه که در ذهن پدیدار می شوند بنویسید.

شاید قضاوت درباره ی دیگران برایتان دشوار به نظر برسد چون قرن ها به ما گفته شده که نباید دیگران را قضاوت کرد ولی واقعیت این است که ما پیش خودمان دائماً این کار را می کنیم و پر از قضاوت هستیم. حال «کار» به ما این اجازه را می دهد که این داوری ها را روی کاغذ بیاوریم و حتی فریاد بزنیم. ما متوجه شدیم که حتی می توان با افکار چندش آور نیز با مهر و بدون هیچ قید و شرطی روبرو شد.

در پرسشنامه درباره ی اشخاصی مانند پدر، مادر، دوست و دشمن که هنوز آن ها را کاملاً نبخشیده اید بنویسید. این قوی ترین شکل شروع با «کار» است. حتی اگر شخصی را 99 درصد بخشیده باشید، باز هم آزاد نیستید مگر این که او را به طور کامل ببخشید. همین یک درصد مانده از عدم بخشش، عاملی است که در دیگر رابطه های شما مشکل ایجاد می کند.