کتاب تربیت pdf

در کتاب تربیت از دیدگاه معصومین (ع) و قرآن کریم، احادیث و روایاتی از پیامبر (ص) و ائمه معصوم در خصوص تربیت جمع آوری شده تا زمینه آشنایی دانشجویان درس روانشناسی، رشد و هم چنین سایر خوانندگان این اثر با نحوه تربیت کودکان و نوجوانان از منظر پیامبر اسلام (ص) و دیگر معصومین فراهم گردد.

اسلام کامل ترین دین وحی شده و آسمانی است که از انتخاب همسر، لقاح، انعقاد نطفه، مراقبت های دوران بارداری، تولد تا مرگ، آموزه ها، قواعد و راهنمایی های جامعی را به انسان ارائه داده است. برای تمام گرایش ها و برنامه های ژنتیک رفتاری انسان نقشه راه وجود دارد. در مکتب اسلام، انسان حیران و سرگردان و فاقد الگوی و راهنما نیست. قرآن کریم، نهج البلاغه، صحیفه سجادیه، سیره و سنت پیامبر اعظم(ص)، معصومین، فطرت و عقل انسان حیات دنیوی را راهبری می نماید و دنیا و آخرت را به هم پیوند می دهند.

انسان به دلیل برخورداری از کرتکس که زیربنای عصبی-زیستی ظرفیت های ویژه انسان همانند اراده، زبان، تعقل و تفکر و یادگیری و... است. در تمام سنین حتی در دوران پیری هم تغییر پذیر، آموزش پذیر و توبه پذیر است. ولی یادگیری ها و باور ها و عادات دوران کودکی و نوجوانی بنیادی به دشواری هم حذف شدنی نیستند.

علم روانشناسی اطلاعاتی درباره جهان بینی، ارزش ها، اعتقادات و دیگر مقوله های دینی و فلسفی ارائه نمی دهد و اساسا این مقوله ها جزء موضوع و روش تحقیق این علم نیستند. اما در توصیف زیر ساخت های عصبی-زیستی، افکار، احساسات و رفتار و مکانیزم یادگیری، پردازش اطلاعات، الگوهای ارتباط عاطفی-اجتماعی، انگیزه ها، عادات، آسیب های روانی، روش ها و فنون تشخیص و درمان مشکلات و اختلالات روانشناختی و روانی- زیستی پژوهش و نظریه پردازی راهکار ارائه می دهد. از این داده ها به چه نحوی و با چه جهان بینی ای استفاده شود رابطه با جهان بینی و دینی دارد که روانشناسی به آن اعتقاد دارد.

در بخشی از کتاب تربیت از دیدگاه معصومین (ع) و قرآن کریم می خوانیم:
نقل است که روزی پیامبر خدا (ص) با یارانش نشسته بودند که حسن (ع) و حسین (ع) در حالی که خردسال بودند، به سوی ایشان رفته و از سر و دوش ایشان بالا می رفتند، رسول خدا (ص) گاهی سرشان را برای آنان پایین می آورد و گاهی آنان را می گرفت و می بوسید در این حال یکی از هم نشینان ایشان که با شگفتی به این رفتار نگاه می کرد به رسول خدا (ص) گفت: «ای پیامبر خدا (ص) به یاد ندارم، هیچ گاه فرزندی را گرفته و بوسیده باشم». پیامبر خدا (ص) چنان از گفته آن مرد برآشفت که رنگش برگشت، پس به آن مرد فرمود: «اگر خداوند مهربانی را از قلب تو گرفته من با تو چه کنم؟ کسی که به کودکان ما مهر نورزد و بزرگان ما را گرامی ندارد از ما نیست.»