عباس جان یادت هست همیشه این جمله را زیر لب میگفتی و گریه میکردی که خدایا پس کی نوبت من می شود؟ من هم می‌گفتم اگر سعادت داشته باشیم می شود. یادت هست دائم این ورد زبانت بود که آنان که گستاخی شهادت را ندارند به ناچار مرگ آن‌ها را می‌پذیرد. عباسم تو به بالاترین جایگاه نزد خداوند رسیدی که لیاقتش را داشتی و خوش به سعادتت ولی رفیق قولی که به من دادی یادت هست؟

که گفتی در آن دنیا دست مرا میگیری البته که می‌دانم مثل همیشه تو طبق قولت عمل خواهی کرد از تو ممنونم که در همه احوال هوای من را داری و هنوز فراموشم نکردی و هر وقت صدایت زدم جواب مرا دادی. عباس! دلم برای صوت قرآنت، برای کشتی گرفتن‌هایمان، دویدن‌های صبح زود، خنده‌های دلربا و زیر لبت، تعزیه خواندن‌هایت و در یک کلام دلم برای روزگار با تو بودن تنگ شده است. ای رهبر من! ای دوست من! از تو می‌خواهم از خدا بخواهی هر چه سریعتر مرا به وصال نزدیک‌تر کند.