5.0از 5
ایران اسلامی در مواجه با تکنولوژی غرب
خرید
- معرفی کتاب
- مشخصات کتاب
فصل اول به کهن ترین سنت فلسفی ایران، یعنی «فلسفه اسلامی»، اختصاص یافته است که چهره های شاخصی چون سید حسین نصر و حضور استادانی چون مهدی گلشنی، حجت الاسلام خسروپناه، و جمیله علم الهدی و بیش از همه با ارائه و مقاله بدیع حجت الاسلام پارسانیا ظهور پُررنگی داشتند.
فصل دوم به سنت معاصر پُرنفوذ دیگری اختصاص یافته که در سال های پس از انقلاب مهمترین پرچمدار بحث از معضل تکنولوژی در ایران معاصر بوده است. سنت «تکنولوژی به مثابه گشتل» که با جدی گرفتن تأملات فیلسوف آلمانی نیمه اول قرن بیستم، مارتین هایدگر، و اندیشمندانی چون احمد فردید در ایران، تکنیک را فی نفسه یکی از مهمترین مسائل و مشکلات عمیق مواجهه ایران اسلامی با مدرنیته و جهان غربی قلمداد می کنند.
فصل سوم اما به رویکرد نه چندان پُرسروصدا، اما پُرسابقه ای متعلق است که با عنایت به سنت تاریخی فلسفی ایده آلیسم آلمانی و به ویژه جورج ویلهلم فردریش هگل به مسئله تکنولوژی به منزله یکی از مصادیق «معضل تاریخی تجدد ایرانی» می نگرند. محمدعلی مرادی و ابراهیم فیاض، که عمدتاً از این منظر به مسائل ایران می نگرند در این فصل به این مبحث پرداخته اند.
فصل چهارم به مهمترین رویکرد آکادمیک مطالعات تکنولوژی، یعنی «فلسفه تکنولوژی»، تعلق دارد که با حضور علی پایا، مصطفی تقوی، و همچنین حجت الاسلام پیروزمند سهم مهمی از بحث فرهنگی تکنولوژی را در ایران به خود اختصاص داده اند.
فصل پنجم کتاب نیز به وجهه عملی بحث از تکنولوژی، یعنی دانش «سیاستگذاری تکنولوژی» در ایران، اختصاص دارد.
در این فصل صاحب نظرانی چون رفیعی آتانی، شجاعی زند، و حسن بنیانیان از منظری انتقادی به وضعیت سیاست گذاری تکنولوژی در ایران پرداخته اند و پژوهشگرانی چون طباطبائیان، سوزنچی، نادری، فاتح راد و تقوی در نشست هایی به بحث درباره ابعاد سیاست گذاری بومی و اسلامی تکنولوژی در ایران پرداخته اند.
فصل دوم به سنت معاصر پُرنفوذ دیگری اختصاص یافته که در سال های پس از انقلاب مهمترین پرچمدار بحث از معضل تکنولوژی در ایران معاصر بوده است. سنت «تکنولوژی به مثابه گشتل» که با جدی گرفتن تأملات فیلسوف آلمانی نیمه اول قرن بیستم، مارتین هایدگر، و اندیشمندانی چون احمد فردید در ایران، تکنیک را فی نفسه یکی از مهمترین مسائل و مشکلات عمیق مواجهه ایران اسلامی با مدرنیته و جهان غربی قلمداد می کنند.
فصل سوم اما به رویکرد نه چندان پُرسروصدا، اما پُرسابقه ای متعلق است که با عنایت به سنت تاریخی فلسفی ایده آلیسم آلمانی و به ویژه جورج ویلهلم فردریش هگل به مسئله تکنولوژی به منزله یکی از مصادیق «معضل تاریخی تجدد ایرانی» می نگرند. محمدعلی مرادی و ابراهیم فیاض، که عمدتاً از این منظر به مسائل ایران می نگرند در این فصل به این مبحث پرداخته اند.
فصل چهارم به مهمترین رویکرد آکادمیک مطالعات تکنولوژی، یعنی «فلسفه تکنولوژی»، تعلق دارد که با حضور علی پایا، مصطفی تقوی، و همچنین حجت الاسلام پیروزمند سهم مهمی از بحث فرهنگی تکنولوژی را در ایران به خود اختصاص داده اند.
فصل پنجم کتاب نیز به وجهه عملی بحث از تکنولوژی، یعنی دانش «سیاستگذاری تکنولوژی» در ایران، اختصاص دارد.
در این فصل صاحب نظرانی چون رفیعی آتانی، شجاعی زند، و حسن بنیانیان از منظری انتقادی به وضعیت سیاست گذاری تکنولوژی در ایران پرداخته اند و پژوهشگرانی چون طباطبائیان، سوزنچی، نادری، فاتح راد و تقوی در نشست هایی به بحث درباره ابعاد سیاست گذاری بومی و اسلامی تکنولوژی در ایران پرداخته اند.