کتاب طاعون pdf

کتاب طاعون، یکی از آثار ادبی برجسته ی جهان و اثری فلسفی از آلبر کامو، رویدادهای عجیبی را گزارش می دهد که توصیف جامعه ای است بی هدف و بیهوده، که هیچ تعادلی ندارد. در این کتاب، کامو ما را به سفری در درون بسیاری از شخصیت های داستان که در شهر اوران وجود دارند، می برد و طاعون همان رویداد عجیب شهر اوران است.

با آنکه بیش از نیم سده از انتشار کتاب طاعون می گذرد؛ همچنان اهمیت خود را حفظ کردہ است. ماجرای رمان «طاعون» که راوی آن تقریباً تا پایان کتاب خود را معرفی نمی کند، در شهری به نام «اران» اتفاق می افتد. این کتاب درباره شهری است که سراسر آن را بیماری طاعون فرا می گیرد و نخستین نشانه های آن هجوم موش ها به شهر است.

کامو در این رمان به بررسی حالات و روحیات افراد در زمان های مختلف این دوره پرداخته است. حس همدلی، وحشیگری، عذاب وجدان و.... در یک بلای همگانی. کامو در مورد این رمانش در نامه ای به رولان بارت می نویسد که در مقایسه با رمان «بیگانه»، «طاعون» بی گفت وگو است از سرکشی انفرادی به جهان اجتماعی؛ اجتماعی که باید در مبارزه هایش شرکت کرد. اگر از «بیگانه» تا «طاعون» راهی در راستای تحول باشد، این تحول در جهان همبستگی و مشارکت است.

آلبر کامو (Alber Camus) یکی از فلاسفهٔ بزرگ قرن بیستم و از جمله نویسندگان مشهور و خالق کتاب بیگانه است. در سال ۱۹۵۷ به خاطر اینکه با صمیمیت روشن بینانه اش مسئله ی وجدان انسان در عصر حاضر را آشکار ساخته است و ارزش آفرینی حائز اهمیتی در ادبیات ایجاد کرده است، جایزه نوبل ادبیات را از آن خود کرد.

او در دانشگاه الجزیره تحصیل کرد و تا پیش از آنکه در سال ۱۹۳۰ گرفتار بیماری سل شود دروازبان تیم فوتبال این دانشگاه بود. آلبر کامو نویسنده، روزنامه نگار و فیلسوف مشهور قرن بیستم است که عقایدش منجر به وجود آمدن فلسفه ی هیچ انگاری شده است. او در مقاله انسان طاغی اذعان داشته که تمام عمر خود را صرف مقابله با پوچ گرایی کرده است و معتقد به آزادی های فردی است.

در کتاب طاعون (Ia peste) می خوانیم:

رویدادهای عجیب این کتاب از این قرار بود؛ به نظر عموم مردم، شهر به شکل همیشگی اش نیست. کمی از وضع عادی خارج شده، آن طور که در نگاه اول یک شهر معمولی به نظر می رسد، اما نه به شکلی که پیش از دوره ی حاکم نشین فرانسوی ساحل الجزیره بود. باید گفت که ظاهر شهر، ظاهری زشت است. ظاهری آرام دارد و همین آرامش، درکِ متمایزبودن این شهر با شهرهای تجاری دیگر را مشکل می کند.

اول از همه؛ آب و هوا. برای مثال این شهر، شهری ست بدون کبوتر، جایی ست که درآن ما نه پرواز پرنده ها را می بینیم، و نه ریزش برگ های درختان را. می توان گفت که این شهر، شهری بدون جاذبه است. تغییر فصل ها را در این شهر، در ابری بودن یا صاف بودن آسمان نمی بینی. فقط سبدهای گل را در دست های گل فروشان کم سن و سال و دوره گرد خیابان می بینی. بعد تابستان سوزان این شهر است که مردم را در پناه سایه ی اتاق ها و در زیر پنجره ها زندانی می کند. وقتی پاییز می رسد، در کوچه های شهر، گل و لای آزاردهنده، مردم را حسابی عصبانی می کند. در بین فصل ها، فقط زمستان این شهر قابل تحمل است. اما مردم این جا چه طور روزگار می گذرانند؟ دوستی ها و دشمنی های شان؟ مرگ و میرشان؟

همین ویژگی هاست که فرهنگ مردم کوچک ما را به همراه آب و هوای خاص اش به وجود می آورد. آب و هوایی که در مرگ و زندگی شان، و در خلق و خوی شان تأثیر می گذارد. بعضی ها را تحریک می کند و به حرکت وا می دارد. بعضی ها را هم کسل و لَخت می کند، آن قدر که حوصله ی هیچ کاری را نداشته باشند.

روزها سخت کار می کنند و شب ها در کافه ها جمع می شوند و تفریح می کنند. البته آدم هایی هم هستند که جور دیگری زندگی می کنند و تفریح شان هم مخصوص خودشان است. هر چه هست در زندگی و رفتارشان تعادلی وجود ندارد. در شهر اوران، مثل باقی شهرها مردم عادت ندارند درباره ی زندگی شان فکر کنند و یا خودشان را دوست داشته باشند. یکی از عجایب این شهر «مُردن» است. مردن به هر وسیله یی که رایج است در این جا وجود ندارد.

وقتی بیماری نیست، فکر مرگ هم سراغ آدم نمی آید و این احساس یک نواختی باعث می شود که زیبایی لحظه هایی مثل سپیده ی صبح و شب و خیلی از دیدنی های دیگر در تنبلی و ملال از دست برود. چیزی که کلیت دارد جنبه ی بی هدف بودن و بی هوده بودن زندگی ست. هر کس هم که از جای دیگری به این جا بیاید، به زودی با عادت های مردم کنار می آید و چیزی به نام «هیجان» را به ذهن اش راه نمی دهد.