استاد مطهری از نگاه خانواده

عطوفت، مهربانی و شکیبایی پدر را یکجا در دل و جان به ودیعت گرفته است. ذره ای کدورت، دلتنگی و یا گلایه از هستی و یا دیگرانی که سال هاست از کنار مهربانی ها و صبوری های شهید مطهری گذشته اند و از لطافت های بی نظیر روح بخش او سخن نگفته اند، ندارد.

لحنش آنگاه که از پدر سخن می گوید، با اندوهی ملاطفت آمیز رنگ می گیرد و از لحظه های ناب همدلی با پدر آن گونه سخن می گوید که گویی پدر در آستانه بهار ایستاده است و با لبخند گرم خویش سرمای زمستان جهل را از دل های ما می رباید...