کتاب زبان ها pdf

مروری بر کتاب «زبان ها و یک نمایشنامه ی دیگر» نوشته ی سام شپرد

کجایی غرب زیبا؟

وقتی در سال ۱۹۷۹ جایزه ی پولیتزر به خاطر نوشتن نمایشنامه ی «کودک مدفون» به سام شپرد تعلق گرفت، کسی تعجب نکرد. هرچه بود، آقای شپرد از سال ها پیش کار نمایشنامه نویسی را آغاز کرده بود. البته باید حواسمان باشد که شپرد غیر از نمایشنامه نویسی کارهای دیگری هم از دستش برمی آمد. از جمله اینکه در گروه راک «هولی متال راندرز» در سال های دهه ی ۱۹۶۰ درام می نواخت و در نوشتن آهنگی یازده دقیقه ای به نام «دختر برانزویل» که باب دیلن آن را اجرا کرد، مشارکت داشت.

این حوزه ی موسیقی. در حوزه ی سینما هم فعالیتش از این کم تر نبود. فیلم نامه های دو فیلم بسیار مؤفق «من و برادرم» و «قله ی زابریسکی» را نوشت و در یکی دو فیلم دیگر هم به ایفای نقش پرداخت، به گونه ای که دو بار تا مرز گرفتن جوایز معتبری همچون آکادمی و گلدن گلوب رفت. «زبان هکفاشا و یک نمایشنامه ی دیگر» که با ترجمه ی محمدعلی کفاش زاده و از سوی انتشارات افراز به چاپ رسیده، همچنان که از عنوان آن برمی آید، مشتمل بر دو نمایشنامه است.

نمایشنامه ی دوم که عنوانش روی کتاب نیامده، «کابوی شماره ی ۲» نام دارد و به بیان نوستالژیک گذشته ای می پردازد که رو به افول است. شپرد گذشته ی طلایی آمریکا و به ویژه غرب قدیمی را که در تسخیر کابوی ها یا همان گاوچران های کوچ نشین بود، ازدست رفته می بیند. این نمایشنامه تقابل میان گذشته و حال، طبیعت و صنعت، و رویا و واقعیت را به نمایش می گذارد. نمایشنامه ی دیگری که عنوان خود را به این کتاب هم بخشیده، «زبان ها» است که به منظور اجرای همزمان صدا و موسیقی نوشته شده و کاری است مشترک از سام شپرد و جو چایکین.

در این اثر که اولین بار خود این دو نفر اجرایش کردند – چایکین در نقش گوینده ی صداها (زبان ها) و شپرد در جایگاه نوازنده ی پرکاشن- تنها شخصیت نمایشنامه که گوینده است، داستان زندگی انسانی بی نام را روایت می کند؛ داستانی که چندین و چند صدای مختلف که همه از حنجره ی گوینده بیرون می آید، آن را به بیان درمی آورند. با هم فرازی از نمایشنامه ی «کابوی شماره ی ۲» را می خوانیم:

چت من صبح ها رو دوست دارم. هر نوع صبحی رو. می دونی چه چیز صبح رو از همه بیشتر دوست دارم؟ هی، استو!

استو هوم...؟

چت می دونی چه چیز صبح رو بیشتر از هر چیز دیگه دوست دارم؟

استو چی؟

چت غذا. همه نوع غذایی رو.

استو غذا، غذاست.

چت نه تو صبح. غذا تو صبح یه چیزی بیشتر از غذاست.

استو صبحونه س.

چت درمورد هیچ غذایی حرف نمی زدم. داشتم درمورد فرق غذا تو صبح حرف می زدم. چون صبح از هر وقت دیگه ای آدم گرسنه تره.

استو چرا؟

چت چون تمام شب هیچی نخوردی. پس وقتی بیدار می شی، واقعاً گرسنه ای.

استو فکر کنم