خنده در طبقه ی بیست و سوم

این نمایشنامه، طنزی کلامی موقعیتی درباره ی خود هنر نمایش درآمریکای دهه ی پنجاه و اوج دوران مک کارتیسم است؛ و با لحنی گزنده به سیاست های رسانه ایِ امریکای آن دوران (و چه بسا، سایر دوران ها) حمله می کند.

در این اثر، می بینیم که در رای هر برنامه ی طنز تلویزیونی، چه اشک ها ریخته می شود و چه بدن هایی از اضطرابِ بیکاری به لرزه می افتند. چگونه افراد برای بقای خود در صنعت سرگرمی می جنگند و چگونه با یک سیاستگذاری جدید، با وجود تمام توفیقاتشان، از عرصۀ این حرفه حذف می شوند.

سایمون در اینجا با نگاهی موشکافانه و انتقادی، به سراغ صنف خود رفته: نویسندگان نمایش های طنز، که خود سال ها از برجسته ترینشان بوده است.