خدای خوب منهتن

هر چیزی زمانی دارد. پیری زمانی دارد. جوانی زمانی دارد. زمان کودکی کوتاه ست. زمانی هست برای بازی، زمانی هست برای کار، برای خواب زمانی هست و برای بیدار شدن نیز.
زمان عشق اما "زمان متضاد" است. آنتی تایم.

عشق از زبان ساعتها هیچ بویی نبرده- گُنک تقویم را ورق میزند و در حسرت ابدیت میسوزد.
عشق در ابعاد زمان از تضاد به جاودانگی چنگ می اندازد. هگل در دائره المعارفِ علومِ فلسفی تحت پیوستِ فصلِ "زمان" می گوید: "تنها اکنون هست. پس و پیش نیستند. ولیکن زمانِ حالِ عینی نتیجۀ گذشته و آبستن از آینده است. معهذا زمانِ حاضرِ حقیقی خود جاودانگی است."
ابدیت یعنی زمانِ حال.
عشق به ابدیتِ زمانِ حال ایمان دارد.