از آنجاکه عصر نوظهور اطلاعات با سازماندهی مجدد زندگی روزمرۀ بشر همراه است، مطالعات در خصوصِ مخاطبان رسانه ها اهمیت ویژه ای یافته است.
این امر تنها به علتِ اطلاعاتِ رسانه ای شدۀ بیشتر، نیست؛ بخشی هم به این علت است که مردم فناوری های رسانه ای جدید و قدیم را به روش هایی هر چه پیچیده تر در زندگی روزمرۀ خود بکار می گیرند.
ریموند ویلیامز در آغاز بحث خود در خصوص برنامه های تلویزیونی، اشاره می کند که تقاضای بینندگان براساس گام و ضرباهنگ پیوسته ای از بخش های متنوع و بعضاً ناهماهنگ برنامه های تلویزیون تعیین می شود (Williams 1974).
امروزه مخاطب بودن بیش از پیش پیچیده و «محیط» رسانه ها آشفته تر شده است. اگر زمانی در بیشتر خانه ها فقط یک تلویزیون و یک رادیو وجود داشت، امروزه از هریک، چند عدد وجود دارد. اگر زمانی «شنیدن» و «دیدن» فعالیت های جمعیِ خانواده ها محسوب می شد، امروزه «شنیدن» و «دیدن»ِ انفرادی به هنجار تبدیل شده و افراد گاهی اوقات، به طور هم زمان، از چندین رسانۀ مختلف استفاده می کنند.
امروزه غیرعادی نیست اگر ببینیم که افراد، حینِ گوش دادن به رادیو یا جدیدترین ترانه های روز، روزنامه می خوانند یا به روزترین بازی های رایانه ای را برای جواب دادن به تماس تلفنی یک دوست متوقف کرده، به تلفن همراهشان پاسخ دهند.
دسترسی به تلفن همراه یا اینترنتِ تلفن همراه بر تنوع رسانه های تفریحی افزوده است و در آینده، استفاده از فناوری هایی نظیر رادیو و تلویزیونِ وب محور نویدبخش پیچیدگی بیشتر لایه بندی های رسانه ها خواهد بود. امروزه مردم با ترکیب چندین رسانه، منبع و فعالیت های رسانه ای، عامدانه پیچیدگی را به طیف وسیع اطلاعاتی فرامی خوانند که دریافت می کنند.
اگر بخواهیم این محیط رسانه ای را با تصویری مقایسه کنیم که از مخاطب سنتی در ذهن داریم، یعنی افرادی که در اجراهای تآتر یا کنسرت حضور می یافتند، روشن است که شاهد رشد سریع و چشمگیر هویتی خواهیم بود که امروزه مخاطب خوانده می شود.
شابک :
978-964-426-892-2
کنگره :
P96 /م3ر2 1395