چند سال پیش و زمانی که تلگرام به این شدت رواج نیافته بود، از طریق پیامک، چند متن زیبای ادبی برای یکی از دوستان ارسال کردم. او که می دانست من دستی بر قلم دارم و چند رمان به چاپ رسانده ام، در جوابم جمله ی تکان دهنده ای ارسال کرد. او به من نوشت:
«انتهای جملات ادبی خودت را با یک ستاره نشان دار کن.»
بله، این همان جمله ی ساده و تکان دهنده بود. (جملات ادبی خودم!)
ولی من که تا کنون دل نوشته ای از خود نداشتم و تمام متن های ارسالی ام را از پیامک های دیگران رونوشت کرده بودم!
این جمله، مرا بر آن داشت احساسات تلخ و شیرین تجربه شده در زندگی ام را در قالب تحریر در آورم.
همان لحظه از عمق وجودم دل نوشته ای که انتهایش با یک ستاره مزین شده بود برایش ارسال کردم. وقتی به خود آمدم دو ماه از روزی که نخستین دل نوشته ام را به دوستم ارسال کرده بودم گذشته بود و من در این مدت بیش از صد و شصت بار این کار را انجام داده بودم ... و او چه باحوصله تمام آن ها را بر روی کاغذ آورد و هم اکنون در پنج کتاب خشتی کوچک به چاپ رسیده است.
باشد که دل نوشته هایم، آرامش را در قلبت به ارمغان بیاورد، خواننده عزیز؛ آن چنان که در قلب خودم به وجود آورد.
دوست دار همه ی شما
خدیجه تاج الدین
کنگره :
PIR7994 /الف316ب2 1394
شابک :
978-600-8137-00-9