لکه های روی بوم

خندیدم، چه ساده لوح بود. دویدن فایده نداشت. به گرد پایش هم نمی رسد. یک آن آرزو کردم ای کاش این من بودم که اینطور دیوانه وار می دویدم. پرواز می کردم و فرار می کردم از خودم از اینجا و از همه کس...لاعلاج با سینه ای سرشار از درد. سرم را بلند کردم روبه آسمان و اولین دانه های باران چکید توی چشمهایم.