خیابان بهار

از پس سی سالِ پر از حادثه، آن روزهای حماسه و خون، همچون تصاویر مبهم و مه آلودی از روبه روی چشمانت عبور می کند. روزهای خیابان های سرد و دل های گرم. روزهای گل و گلوله و برف.
تب و تاب آن روزها را به یاد می آوری؟

وقتی برادر بزرگت سراسیمه به خانه می آمد و از گلوله و گازهای اشک آور سخن می گفت؟
وقتی مادرت شلنگ آب را بیرون از خانه می گذاشت و شیر آب را باز می کرد؟
دویدن ها، گریختن ها، فریادها و ...
آن روزها شاید فکر می کردی که بزرگ ترها، خیلی شلوغ تر و بازیگوش تر از بچه ها هستند!
آن روزها همه چیز دنیا برایت تازگی داشت. انقلاب هم کودک بود. پا به پای انقلاب، به نوجوانی و جوانی رسیدی.
انقلاب با پیروزی آن در 22 بهمن 57 به پایان نرسید. تحولات تند همچنان ادامه داشت. و بعد، جنگ پیش آمد.
سی سال در میان اضطراب ها و دلهره ها و نا آرامی ها گذشت. سال هایی که همه مبارزه می کردند؛ و مسائل عادی زندگی، آن روزها، خیلی مبتذل به نظر می رسید.