سخن از «دعا » و «نگرشی دیگر » به آنست. در ادبیات اسلامی مکرر راجع به ارزش و اهمیت دعا سخن به میان آمده است. هیچ مسلمانی را نمیتوان پیدا نمود که به دعا علاقمند نباشد. ما همگی نوعاً موقعی که دچار گرفتاری می شویم دست به دعا برمی داریم و از خداوند طلب حاجت می کنیم. اما آیا حقیقت دعا همین است؟ در کارگاه آموزشی نگرشی دیگر به دعا، مباحث دعا وارتباطش با عبادت، احساس فقر و نیاز، انقطاع از غیر خدا و توجه به سر سلسله اسباب، آداب ظاهری و باطنی دعا، اعتماد بر اسباب و مقتضیات و ظواهر امور، شوق وصال ثمره دعا برای انسان هدفمند و مباحثی از این دست مطرح است.
از امام موسی کاظم علیه السلام روایت شده عدهای به امام صادق علیه السلام عرضه داشتند: «خداوند را می خوانیم اما از جانب او جوابی دریافت نمی کنیم. ایشان فرمودند: برای اینکه کسی را که نمیشناسید، می خوانید.»
و در روایت شریف نبوی نیز اینگونه آمده که «هر کس نفس خود را بشناسد خداوند را شناخته است.»
این چه مرتبهای از نفس است که شناخت آن شناخت خداوند را به دنبال دارد؟ در حقیقت این روایت، خبر از یک واقعیت درونی می دهد که هر کس این واقعیت را در درون خود به صورت خودآگاه کشف کند و آن را باور و بر طبق آن عمل نماید، خداوند را می شناسد.
بنابراین هرکس واقعیت خود را بشناسد خدا را شناخته و هر کس خدا را شناخت، آنگاه خداوند پاسخ دعا و ارتباط ادراکی او را می دهد.