همۀ ما شنیده و خواندهایم که: «انسان باید نسبت به آینده خود شناخت و برنامهریزی داشته باشد. » همچنین اظهارات و اقدامات مثبت یا منفی فراوانی را نسبت به این مسئلۀ نیز دیدهایم. شنیدن، خواندن و دیدنی که بینش و نگرش ما را رقم زده و بعضا شبهات و اشکالاتی را در ذهن ما پدید آورده است. اما آیا حقیقت «آینده پژوهی» همین است؟! کتاب نگرشی دیگر به آینده پژوهی همانطور که از نامش پیداست با هدف ارائه تبیینی صحیح از حقیقت این موضوع و تشریح سیستمی بودن آن، در قالب روش آموزش کارگاهی ، توسط «مؤسسه مطالعات راهبردی علوم و معارف اسلام » تدوین شده و در اختیار شما عزیزان میباشد.
امام علی علیه السلام: «هر که با برنامه به استقبال کارها رود بینا و آگاه میشود.»
امام صادق علیه السلام: «دیندار کسی است که پایان کار را می بیند در نتیجه از پشیمانی در امان است.»
به این مثال نیز توجه فرمایید:
در یک مسابقه فوتبال مربی یکی از دو تیم برنامه خوبی برای نیمه اول ریخته است. مربی دیگر برنامه خوبی برای هر دو نیمه در نظر گرفته است. به نظر شما کدام مربی، مربی موفقی است؟
به نظر ما هیچ کدام. مربی موفق افق دید خود را به این مسابقه منحصر نمی سازد، بلکه مسابقات بعدی را نیز در نظر می گیرد. تمام قدرت بازیکنانش را در این مسابقه خرج نمی کند، از مصدوم شدن بازیکنانش جلوگیری می کند و چه بسا با قبول شکست نه چندان مهم در این مسابقه، بُرد خود را در ده مسابقه مهم دیگر تضمین می نماید. این مثال برای همه ما اتفاق می افتد. هرچقدر دید ما به آینده بهتر باشد و آینده را بهتر بشناسیم می توانیم آن را بهتر بسازیم. بنابراین بدون توجه به آینده هیچ موفقیتی قابل تضمین نیست. آری اگر می خواهیم به آن اعترافات تلخ دچار نشویم باید دیدمان را فقط به گذشته و حال منحصر نکنیم بلکه «آینده » را نیز مد نظر قرار دهیم و روند تحقق آن را به گونه ای مدیریت کنیم که موفقیت ما حاصل شود.