کتاب دو جان، با عنوان فرعی خرده روایت های بارداری، نوشته ی زهرا قدیانی، توسط انتشارات جام جم منتشر شده است.
معرفی کتاب دو جان
روزهای بارداری با همه اضطراب‌ها، سختی‌ها، انتظار، هیجان و گاهی نیز تلخی‌ها باز هم ستودنی و شیرین است؛ اما حلاوت ان را کسانی درک می‌کنند که لحظه لحظه آن را تجربه کرده باشند پس بنابر این اگر برای شما این اتفاق کمی ناخوشایند، ترسناک و پیچیده است، میتوانید با خواندن خاطرات کتاب مقابل که توسط زهرا قدیانی، جمع‌آوری و نگاشته شده‌است، کنی از احساس حقیقی این موهبت الهی را دریابید. کتاب حاضر خرده روایت های بارداری بیست زن است.
مساله جمعیت و فرزندآوری از مسائل جدید ایران است که در منظر رهبر انقلاب و اساتید دانشگاه جزو اولویت ها قرار گرفته است. کم شدن نرخ رشد جمعیت در ایران دلایل متعدد و پیچیده ای دارد ولی به هر حال یکی از آن دلایل، عدم تمایل دختران جوان به بارداری یا تکرار آن است. کتاب به این دلایل نمی پردازد بلکه با روایت بارداری زنان، باب گفت وگو را در این مورد می گشاید و با بازگوکردن شور و شیرین این اتفاق فرصت تامل دوباره را در مخاطب ایجاد می کند.
خلاصه کتاب دو جان
هر زن در دوران بارداری برای نوزادی که به دنیا می‌آورد و حتی به دنیا نمی‌آورد، روایت‌هایی دارد. روایت‌هایی که زن‌ها میان خود بسیار گفته و شنیده‌اند، روایت‌هایی که کمتر از حریم معاشرت‌های خصوصی زنان فراتر رفته، کمتر شنیده شده و کمتر به آن پرداخته شده است. این در حالیست که بارداری بخشی مهم، عمیق و تاثیرگذار از تجربه زیستی زنان است. همراهی نیاز است که کمک کند این روایت‌ها با تمام حس‌ها و دریافت‌های زنانه اش از عمق روح و روان زن بیرون بجهد و متولد شود و در این لحظه است که می‌بینیم، مسئله تنها زنانه نیست و به انسان مربوط می‌شود. چه اینکه هر انسان، حتی اگر مادر نباشد، از مادری زاده شده است.
کتاب دو جان روایت ۲۰ زن از این فرایند انسانی است.
برشی از متن کتاب دو جان
وقتی آمد خواستگاریم، یک خانه ۵۳ متری در طبقه سوم یک ساختمان قدیمی در وسط شهر داشت. اینکه در ۲۷ سالگی بدون کمک هیچکس خانه خریده بود، برایم خیلی ارزشمند بود. خانه پدریم، خانه ای بزرگ در بالای شهر بود، اما این خانه کوچک آفتابگیر را دوست داشتم. بهم ثابت می‌کرد، چقدر با عرضه است و من همین را می‌خواستم. کار آموزشی می‌کرد، مشاوره تحصیلی، انتخاب رشته و اینجور کارها. سرامیک‌های کف خانه را نشان می‌داد و می‌گفت: «برای هر کدام این‌ها، ساعت‌ها با یک دانش آموز سر و کله زده‌ام.» برای هر کدامشان دلسوزانه وقت می‌گذاشت.
دانش آموزها به همدیگر معرفی اش می‌کردند، می‌دیدی از یک خانواده پنج سال متوالی شاگرد دارد. خواهرها، برادرها، دختر خاله‌ها، پسر عموها. یکی دو ماه بعد از عروسی مان، توی آزمون استخدام وزارت اقتصاد و دارایی هم قبول شد، تا عصر اداره بود و بعد هم مشاوره تحصیلی می‌داد.
توی همان خانه آرین به دنیا آمد. دو سالش نشده بود که آمد خانه و گفت؛ کمی پول جمع کرده، تقاضای وام هم داده، خانه را می‌فروشیم و یه خانه ۸۰ متری در محله‌ای بهتر می‌خریم. به انتخاب خودم، آفرین گفتم، مرد نبود، بگو کوه جنم و عرضه. بیشتر از همیشه دوستش داشتم.
رویا پردازی مان شروع شد، «توی خانه ی جدید که جاگیر شدیم، یه بچه دیگر برایم می‌آوری؟» با جان و دل گفتم: «معلومی که می‌آورم!
چه پدری بهتر از تو!»
