خلاصه کتاب از چیزی نمی ترسیدم

فروردین 1402 . فراکتاب

یادداشت حضرت آیت الله العظمی خامنه ای، رهبر معظم انقلاب اسلامی، بر کتاب از چیزی نمی ترسیدم؛
بسمه تعالی هر چیز که یاد شهیدِ عزیزِ ما را برجسته کند، چشم نواز و دلنواز است. یاد او را اگرچه خداوند در اوج برجستگی قرار داد و بدین گونه پاداش دنیائیِ اخلاص و عمل صالحِ او را بِدو هدیه کرد ولی ما هم هرکدام وظیفه ئی داریم. کتاب حاضر را هنوز نخوانده ام اما ظاهراً میتواند گامی در این راه باشد. رَزَقَنَا اللهُ ما رَزَقَهُ مِن فَضلِه سیدعلی خامنه ای…

فهرست مطالب

معرفی کتاب از چیزی نمی ترسیدم

کتاب از چیزی نمی ترسیدم شرح زندگی مردی از دلِ روستایی دورافتاده در کرمان که چند دوره از زندگی ساده و گیرای خود را برایتان روایت کرده است. این داستانِ شکل گیری شخصیت مردی است که از چوپانی به جایگاهی رسید به بلندای وسعت آسمان ها. این کتاب از کودکی تا 22 سالگیِ قاسم سلیمانی را دربر گرفته است.
این اثر دو بخش دارد: بخش اول، با عنوان «نوشتار»، صورتِ حروف چینی شده با ویرایشِ بسیار اندک از این زندگی نامه است. بخش دوم کتاب، با عنوان «دست نوشت»، تصویر کامل دست نوشت های نویسنده را دربردارد. برای آماده سازی این زندگی نامه ی خودنوشت، باید از جنبه های گوناگونی به ماجرا می نگریستیم: دورهی روایت زندگی، سبک زبانیِ نویسنده، لهجه ی کرمانی، رویدادهای فشرده، واژه های گشودنی، دغدغه های نهفته، نکته های افزودنی و خوانندگان گسترده. کاویدن این جنبه ها لازم بود؛ اما آنچه در گام نخست بر ما فرض بود، عَرضه ی امانت دارانه و بی اِشکال سند بود.

خلاصه کتاب از چیزی نمی ترسیدم

از چیزی نمی ترسیدم زندگی نامه خودنوشت شهید سپهبد حاج قاسم سلیمانی است که حاج قاسم با دستِ مجروحش نوشته است. این نخستین کتابی است که به قلم این شهید سرافراز، سپَهبُد قاسم سلیمانی، منتشر می شود. نام کتاب برآمده از مضمونی است پُرتکرار در متن اثر و نیز هم سوست با پُررنگ ترین صفتِ هویّتی او در ذهن وضمیرِ مردمان و رسانه ها و حکومت های دنیا. یکی از ویژگی‌ها و البته شگفتی‌های این کتاب بیان صادقانه و دور از تحریف و تغییر افکار، عواطف و واقعیت‌ها حتی به مصلحت شرایط نویسنده در زمان نگارش است.
اگر خواننده‌ این زندگی نامه از نویسنده و شرایط و فعالیت‌های او بی‌خبر باشد تصور می‌کند این نوشته‌ها اثر نویسنده‌ای است که در گوشه‌ اتاقی یا کتابخانه‌ای در آرامش و با دسترسی به انواع کتاب‌های مربوط به آداب و رسوم و زیست دوره‌ خاصی از تاریخ و جغرافیای منطقه‌ تولد و رشد خود نشسته و در سکوت کامل یا همراه با صدای گوش‌نواز و فرح‌بخش طبیعت به مرور خاطرات خود و تدوین آن پرداخته است. اما وقتی به شخصیت و شرایط حیات و مجاهدت او آگاه شود درمی‌یابد آرامش روحی و طمأنینه‌ نفس و زوال خوف که در تعریف ایمان آمده چگونه در وجود حاج قاسم سلیمانی جلوه‌گر شده و در عرصه‌های مختلف و متعدد حیات طیّبه‌ او خود را نشان داده است.

از چیزی نمی ترسیدم

کتاب از چیزی نمی ترسیدم

کتاب از چیزی نمی ترسیدم زندگینامه خودنوشت سردار حاج قاسم سلیمانی است که مربوط به سال 1335 تا 1357 است.

دانلود و خرید کتاب از چیزی نمی ترسیدم

خلاصه ای کتاب از چیزی نمی ترسیدم را می توانید این چنین بخوانید:

به قول خواهرم هاجر، جد ما، میرقربان چهار پسر به نام های ولی، محمد، حسین و ابراهیم داشت و یک دختر که او را به شخصی به نام علیداد می دهد. این چهار پسر، هریک، طایفه ای را به مرور شکل می دهند که در درون هر طایفه ای، تیره ای از پسرهای آنان شکل می گیرد؛. آنان از نِی ریزِ فارس به سرچشمه های هَلیل رود می آیند. این رود از سرچشمه های ارتفاعات بالای 3500 تا قریب 4000 متری شروع می شود و طی مسافت بیش از 300 کیلومتر، به دریاچه ی جازموریان در انتهای استان کرمان و ابتدای مرز بلوچستان می ریخت. پس از سکونت، تمام زمین های اطراف این رودخانه را از ابتدا تا شعاع 15 تا 20 کیلومتر تصرف می کنند.
پدرم از طایفه ی ابراهیمی و مادرش از طایفه ی لُری است. تیره ی من، طولی و عرضی، در ریشه و خویشاوندی به این شکل است. بنا به دلایلی، ابراهیمی ها از املاک بیشتری برخوردار بوده اند.
پدرم زندگی فقیرانه ای داشته است؛ اما آرام آرام صاحب دام هایی می شود، به نحوی که بعضی وقت ها یک یا دو چوپان داشته است. اولین ثمره ی زندگی آن ها دختر می شود و به دنیا می آید، به نام سکینه که در سنّ سه سالگی به دلیل سیاه سُرفه فوت می کند. پس از مدتی کوتاه، خواهرم هاجر و بعد برادرم حسین متولد می شوند و سپس من در سال 1335 به دنیا آمده ام.
در زمستان بسیار سردی، دچار مریضی سُرخچه می شوم. پدر و مادرم امیدی به شفایم پیدا نمی کنند. از کلیه ی داروهای محلی بهره می گیرند؛ اما اِفاقه نمی کند. بنا به قول پدرم، درحالی که برف تا بالای زانو بود، مرا بر پشت مادرم می بندند و به سمت رابُر جهت معاینه ی دکتر حرکت می کنند. به هرصورت، پس از مدتی، مشیّت خداوند اینگونه می شود که زنده بمانم. عاشق فرارسیدن بهار بودم. زمستانِ ما بسیار سخت بود. پیراهن پلاستیکی که به آن «بشور و بپوش» می گفتیم و ایران، زنِ کِرامت، آن را می دوخت، بدون هرگونه زیرپوش یا روپوش به تن ما بود. بعضی وقت ها از شدت سرما، چادر شب یا چادر مادرمان را دورمان می گرفتیم. مادرم با چارقَدِ خودش دور سرم را محکم می بست که به تعبیر خودش باد توی گوش هایمان نرود.
بهار برای ما فصل نعمت بود.هم فرار از سرمای جان سوز زمستان هم فصل کوچ بود. بعد نوروز ایل ما به سمت ارتفاعات تنگل، کوچ می کرد. بهار فصل شیر و ماست، صدای بع بع کره ها و بره ها و شرشر دوشیدن بزها و میش ها بود. بهار با بچه های فامیل علی خانی، تاج علی، احمد و بچه های صمد، پیاده از کوهستان تَنگَل به دِهِ زمستان نشین قَنات مَلِک برای مدرسه می رفتیم. ناهار ظهرمان هم بر پشتمان بود که عموماً یک یا دو دسته نان و مقداری مغز یا مغزپنیر بود.
از همان ابتدای کودکی، حالتی از نترسی داشتم. دَه سالم بود. تابستان بود و مدرسه تعطیل. فصل دِروکردنِ ما قبل از طلوع صبح تا غروب آفتاب بود. پدرم یک گاو نرِ شاخ زنِ خطرناک داشت که همه از او می ترسیدند. مرا سوار بر این گاو کرد که ببَرم به دِهِ دیگری که ۱۵ کیلومتر با خانهٔ ما فاصله داشت و سرسبزتر بود و خانه عمه ام همان جا بود. گاو مغرور حاضر به فرمان برداری نبود و با سر خود به پاهای کوچک من می کوبید. من این بیابان را، تنها سوار بر این حیوان خطرناک، تا ده عمه ام رفتم.

کتاب از چیزی نمی ترسیدم

با همه نداری روزی نبود که خانه ما خالی از مهمان باشد. نان اصلی ما گندم بود ولی هفته ای یکی دوبار هم نان ارزن و سالی دو سه بار هم برنج می خوردیم که به آن «قبولی» می گفتند. در صورتی برنج می خوردیم که مهمان داشتیم.
در همسایگی ما خانه ای بود که آه در بساط نداشت. مادرم که نان می پخت، بچه های او می ایستادند به تماشا. هنوز ایستادنِ آن دو دختر در ذهنم مجسّم است. مادرم چند دسته نان به آن ها می داد و این عمل هر روز تکرار می شد. بعضی وقت ها هم برادرم، حسین، ناراحت می شد و آن ها را دعوا می کرد؛ اما گرسنگی باعث می شد تکان نخورند تا دسته های نان را دریافت کنند.
پدرم به شدت اهل نماز بود. شاید در آن وقت چند نفر نماز می خواندند؛ اما پدرم به شدت تقید به نماز اول وقت داشت. به حلال و حرام هم همین گونه بود. همه اهل عشیره مان او را به درستی می شناختند. آن وقت ها ایشان مشهد رفته بود و به «مَشدی حسن» مشهور بود. زَکات مالَش را، چه در گندم و جو و چه در گوسفندها، به موقع به سیدمحمد می داد. نکته ی دیگر که در عشایر، محدود یا نایاب بود، این بود که پدرم اهل غُسل بود.
به خاطر بدهی بدرم تصمیم گرفتم به کرمان سفر کنم و آنجا کار کنم. بعد 5 ماه با کارگری در جاهای مختلف از جمله کارگری ساختمان و رستوران توانستم با فرستادن هزار تومان، بدهی پدرم را بپردازم و این موفقیت بزرگ، در آن سن و سال و جسم ضعیف من به حساب می آمد.
رستورانی که در آن کار می‌کردم مال حاج محمد بود که مرد با محبتی بود. کم کم زندگی من در حال تغییر بود. در ابتدا که وارد شهر شدم، وحشت عجبی مرا در برگرفته بود. ترس از غربت و دوری از خانواده باعث آزار من بود ولی بعد گذشت چند ماه به آن شرایط عادت کردم. کت و شلواری خریدم به رنگ کرم همراه پیراهن و کفش برای رفتن به ده.دلم برای مادرم خیلی تنگ شده بود نه ماه بود که انجا بودم. برای همه سوغاتی خریدم و همراه با هم ولایتی هایم که با هم در خانه عبدالله زندگی می کردیم، به سمت ده حرکت کردیم.
برف سنگینی باریده بود ولی به هر سختی به ده رسیدیم. مادر و پدرم خیلی خوشحال بودند. مادرم جوجه خروسی کشت و شام مفصلی تدارک دید. سوغاتی ها را بین همه تقسیم کردم. پدرم خیلی از محل کارم سوال می کرد. بعد ار ده روز به کرمان برگشتیم. ولی با دفعه اول خیلی فرق داشت. دیگر احساس غربت نمی کردم. پس از بازگشت شروع به ورزش زورخانه ای کردم. کلاس کاراته هم می رفتم. هفته ای دو روز هم وزنه برداری و زیبایی اندام کار میکردم.
کم کم به فکر اجاره کردن خانه افتادم.به همراه دوستانم یک اتاق از پیرزنی اجاره کردیم با ماهی ده تومان. ورزش و اعتقاد به ودیعه ی گذاشته ی دینی از پدر و مادرم، باعث شد به رغم شدت فساد در جامعه، اما به سمت فساد نروم.
اولین بار که کلمه ای برعلیه شاه شنیدم، در سال 35 بود. در سالن غذاخوری با علی یزدان پناه مشغول صحبت بودیم. چهارم آبان 35 بود، روز تولد شاه. من داشتم شعری را در روزنامه که به مناسبت تولد ولیعهد نوشته شده بود، می خواندم. دیدم او ناراحت شد. گفت: «شما می دونید همه ی این فسادها زیر سر همین خانواده است؟» ناراحت شدم و گفتم: «کدوم فسادها؟» علی از لختی زن ها و مراکز فساد حرف زد. حرف های او مرا ساکت کرد. آن وقت شاه در ذهنم خیلی ارزشمند بود. این مثل پتکی بود بر افکار من! چند روز گیج بودم. علی مسیر خود را به خوبی انتخاب کرده بود. به حاج محمد ایمان داشتم. پیش او رفتم و حرف های پسرش را بازگو کردم. دست گذاشت روی بینی اش و گفت: «هیس!» من متوجه شدم از حاج محمد چیزی نمی توانم بفهمم. با علی بیشتر رفاقت کردم. او بی پروا شروع به گفتن مطالبی کرد که برایم غیر باور بود: از زن شاه، خواهران شاه… .گفته های علی همه افکار مرا دستخوش دوگانگی فوق العاده ای کرد. مطالبی هم از ظلم شاه شنیدم که اجازه نمی دهد روضه امام حسین علیه السلام خوانده شود. من از کودکی با روضه امام حسین علیه السلام رشد کرده بودم و از اول سال تا مهرجان، فصل کوچ ایل، در انتظار روضه خونی ها بودم، با صدای بلند گفتم: «غلط می کنه!» با این کلمه، رنگ دوستم مثل گچ سفید شد.
سال 54 بود. من و احمد، هم ولایتیم، برای کمک به پدرانمان، دو برادر خودمان سهراب و محمود را که هم سن و سال هم بودند، پیش خودمان آوردیم. احمد بیش از من به پیرزن صاحب خانه توجه می کرد. در همسایگی ما زن فقری به نام معصومه هم با فرزند یتیم خود زندگی می کرد. احمد به پسر او هم درس می داد.
سال 55 بود. بنا به پیشنهاد احمد، پایم به مسجد قائم باز شد که آقای حقیقی آنجا آموزش قرآن می داد همراه ترجمه و تفسیر.
تابستان همان سال گاردان پارتی را به کرمان آوردند. آن روز همه خواننده ها و رقاصه های معروف آمده بودند در یک زمین باز، در انتهای خیابان ابوحامد. با دوستم فتحعلی که اهل جواران بود و علی یزدان پناه، تصمیم به مقابله گرفتیم. شب که همه مشغول تماشای اجرای برنامه بودند،150 کرمک چرخ موتور را کشیدیم و همه را پنچر نمودیم و فرار کردیم.

خلاصه کتاب از چیزی نمی ترسیدم
پس از مدتی با کمک فردی به نام شفیعی که مدیر کل آب استان کرمان بود، به سازمان آب رفتم و در بخش کنتورخوانی مشغول شدم.
سال 55 بود و رفت و آمدم به مسجد جامع که آن وقت آیت الله صالحی در آن نماز میخواند و مسجد قائم به خاطر درس قرآن آقای حقیقی و تکیه فاطمیه که تقریبا پاتوق ثابت من بود، برقرار بود. در محرم همان سال درگیری با پلیس را تجربه کردم.
سال56 برای اولین بار با اتوبوس به زیارت مشهد مقدس رفتم. پس از زیارت به دنبال باشگاه ورزشی بودم. چشمم به یک زورخانه نزدیکی حرم افتاد. در آنجا با آقا سید جواد آشنا شدم. بعد از چند بار ملاقات سید جواد از من سوال پرسید: «تا حالا نام دکتر علی شریعتی رو شنیده ای؟» گفتم: «نه، کیه مگه؟» سید، توضیح داد: «شریعتی معلمه و چند کتاب نوشته. او ضد شاهه.»
این بار دوستش حسن به سخن آمد. سوال کرد: «آیت الله خمینی رو می شناسی؟» گفتم: «نه.» گفت: «تو مقلد کی هستی؟» گفتم: «مقلد چیه؟» سید و دوستش توضیح مفصلی در مورد او دادند. بعد نگاه عمیقی به اطراف کرد و از زیر پیراهنش عکسی را درآورد. عکس را در برابر چشمانم قرار داد: عکس یک مرد روحانی میان سال که عینک بر چشم، مشغول مطالعه بود. گفت: «می خوای عکس و بدم به تو؟» به سرعت جواب دادم: «بله» عکس را گرفتم و زیر پیراهنم پنهان کردم. خداحافظی کردم و از آن ها جدا شدم. «شریعتی» و «خمینی» دو نام جدیدی بود که می شنیدم. روز چهارم، رفتم ترمینال مسافربری و بلیت کرمان گرفتم؛ درحالی که عکس سیاه وسفیدی که حالا به شدت به او علاقه مند شده بودم را در زیر پیراهن خود که چسبیده به قلبم بود، پنهان کرده بودم. احساس می کردم حامل یک شیء بسیار ارزشمندم.
به محض ورود به کرمان، به علی یزدان پناه نشان دادم. گفت: «این عکس آقای خمینی است.» با تعجب سؤال کرد: «از کجا آوردی؟! اگر تو رو با این عکس بگیرند، پدرت رو درمیارند یا می کُشندِت.» جرئت و شجاعتِ عجیبی در وجودم احساس می کردم. ساواک را حریف کاراته خودم فرض کردم.
کرمان در حال تغییر وضعیت بود.من به دلیل عدم تجربه و روحیه ی ورزشی و سلحشوری عشایری که ذاتی من بود، بی پروا حرف می زدم و از شاه و خانواده او بد می گفتم. شبها تا صبح، با دوستانم بر دیوارها شعار نویسی می کردیم. عمده شعارها «مرگ بر شاه» و «درود بر خمینی» بود.
اواخر سال 56 بود. مدت ها امتحان برای گواهی نامه ی رانندگی می دادم. قبول شده بودم. به مرکز راهنمایی ورانندگی برای گرفتن گواهینامه ی خود مراجعه کردم. افسری بود به نام آذری نسب. گفت: «بیا تو. اتفاقاً گواهی نامه ت رو خمینی امضا کرده! آماده است تحویل بگیری.» من از طعنه ی او خیلی متوجه چیزی نشدم. مرا به داخل اتاقی هدایت کردند. آن ها با سیلی و لگد و ناسزای غیرقابل بیان می گفتند: «تو شب ها می روی دیوار نویسی می کنی؟» آن قدر مرا زدند که بی حال روی زمین افتادم. از بینی و صورتم خون جاری بود. یکی از آن ها با پوتین روی شکمم ایستاد و آن چنان ضربه ای به شکمم زد که احساس کردم همهی اَحشای درونم نابود شد. به رغم ورزشکاربودن و تمرینات سختی که در ورزشِ کاراته و زورخانه می کردم، توانم تمام شد و بیهوش شدم.
بعد از نصف روز با وساطت حاج محمد و حاجی کارنما، قبل اینکه مرا تحویل ساواک بدهند، از آگاهی خارج شدم. سه روز از شدت درد تکان نمی توانستم بخورم، اما انرژی جدیدی در خود احساس می کردم. ترس از کتک خوردن و شکنجه فروریخته بود.
برای نوروز 56 به ده رفتم. آنجا به جز چند نفری که وابسته به کدخدا بودند، همه روحیه ی انقلابی داشتند. حالا رادیو بی بی سی آشنای هر انقلابیِ ضدّشاهی شده بود. هر شب به اتفاق برادر بزرگم که حالا متعصب تر از من در مسائل دینی بود، به رادیو بی بی سی گوش می دادیم. اگرچه بی بی سی با بزرگ نمایی خاصی و با آب وتاب، حوادث روزانه ی شهرها و تهران را گزارش می کرد، اما هنوز سیطره ی نظام شاه قوی بود.
اولین تظاهرات کرمان که روحانیت در صف اوّلش قرار داشت، شروع شد. آیت الله نجفی که در مسجد امام زمان عجل الله فرَجه پیش نماز بود، جلودار بود؛ مابقی روحانیت همراهِ او، و مردم پشت سرِ روحانیت. شعارها ابتدائاً حول زندانیان سیاسی و آزادی آنان بود. کم کم رنگ وبوی ضدّشاه گرفت. اما همانند یک شعله ی کوچکِ آتش که تبدیل به زبانه های سنگین می شود، فریاد «مرگ بر شاه» در سطح شهر پیچانید.
به دنبال سلاح می گشتم. اول یک اسلحه ی الکی خریداری کردم. فایده ای نداشت. سه ماه بعد، یک کلت رولور با آرم شاهنشاهی، کسی از راور به قیمت پنج هزار تومان برایم آورد.
بعد از تشییع حسن توکلی، مراسم او را در مسجد ملک گرفتیم. درگیری بین ما نیرو های شهربانی شروع شد. ابتدا تیر مشقی می زدند. بعدا شروع به زدن تیر جنگی کردن. اطراف مسجد زد و خورد داشتیم…
برای مطالعه کامل خلاصه کتاب از چیزی نمی ترسیدم pdf، صوتی و چاپی می توانید به سایت یا اپلیکیشن فراکتاب مراجعه بفرمایید.

برشی از متن کتاب از چیزی نمی ترسیدم

علاقهٔ من به مادرم و شاید هم علاقه متقابلِ مادر به من موجب می شود که من به جای دو سال، سه سال شیر بخورم. روز جداییِ من از سینهٔ پُرمهر مادرم روزهای سختی بود. کم کم عادت کردم؛ اما تا خشکیدن دو سینهٔ مادرم، سال ها طول کشید که دیگر شیری در سینه نداشته باشد. آرام آرام از بغل مادر به چادرِ بسته شده به پشت او منتقل می شوم. بعضی وقت ها از صبح تا ظهر، روی پشت او، داخل چادرِ بسته شده قرار داشتم و او در تمام این حال، در حال کارکردن بود یا درو می کرد یا بافه جمع می کرد یا خانه را رُفت وروب می کرد و یا گله را می دوشید یا غذا و نان می پخت…

مسابقه کتابخوانی از چیزی نمی ترسیدم

به گزارش خانه خشتی، به همت کانون مداحان شهرستان رفسنجان اولین دوره مسابقه کتابخوانی با موضوع کتاب خاطرات سردار حاج قاسم سلیمانی از دفاع مقدس و شهداء در سطح شهرستان برگزار شد.